Ég nenni ekki að skrifa þessa Judith Hermann færslu. Ég get ekki skilað húmornum hennar í endursögn. Þetta voru mistök sem hafa fælt mig frá því að blogga um helgina, því ég gefst upp eftir fyrstu setninguna í færslunni.

Ég hef reyndar ákveðið að endurheimta strax allt frelsi mitt sem rithöfundur nýbúinn að gefa út bók. Tilraun til hryllingssmásögu er ansi máttlaus og meint skáldsaga mín er líka döpur í augnablikinu. Ég ætla að láta kylfu ráða kasti og setjast óbundinn af hugmyndum mínum að skriftum á næstunni. Leyfa þessu öllu að gerjast og skrifa það sem getur virkað í það og það sinnið. Þau eru heldur leiðinleg þessi tímabil þegar ég get ekki komið saman góðri sögu en þau eru óhjákvæmileg.

Annars ætla ég að fara að panta nýju Munro bókina og Divine Comedy tónleikana í gegnum Amazon (enda kominn með DVD-tæki). Á meðan ýmsir jafnaldrar mínir eiga sér blauta drauma um hinar og þessar kynbombur úti í heimi þá er ég heltekinn af þessari 73 ára gömlu kanadísku kerlingu (Sem heitir Munro en ekki Divine Comedy; já ég leyfi þessu að vera illa skrifuðu í dag). Lesið þið einhverja höfunda sem ykkur finnst skilja lífið og kenna ykkur eitt og annað um ykkar eigið líf? Alice Munro er þannig höfundur. Hún sneiðir alltaf svo vandlega hjá því augljósa og dregur fram óræðnina í tilverunni og það hvernig fólk er aldrei hægt að negla niður í einföldum skilgreiningum eða yfirhöfuð skilgreina það á nokkurn hátt.