Það var bíókvöld með dótturinni í gærkvöld, nokkuð sem við gerum annað slagið. Við förum yfirleitt á gamanmyndir því það eru uppáhaldsmyndirnar hennar eftir að hún óx upp úr teikninmyndunum og ekki spillir fyrir að mér leiðist yfirleitt ekki á gamanmyndum þó að mér finnist þær ekki sérlega góðar, því yfirleitt gerist eitthvað fyndið í þeim.

"Meet the Fockers" ætti hins vegar að gera sérhvern heilvita áhorfanda með minnstu nasasjón af kvikmyndasögunni miður sín. Það er í sjálfu sér ekki fréttnæmt að sjá lélega gamanmynd, jafnvel mynd sem inniheldur nánast ekkert fyndið atriði, en það er eitthvað sérstaklega bagalegt að horfa á svona ömurlega flatneskjulega og misheppnaða framleiðslu þegar ekkert er til sparað í fé og leikhæfileikum. Maður sér fyrir sér hvernig allt bit hefur verið höggvið úr handritinu á hverjum fundinum af öðrum þar sem málamyndanirnar hafa verið við völd. Það er síðan hreinlega viðurstyggð að horfa á upp á jafn veigamikinn leikara og Rober De Niro aulast áfram í misheppnaðri gamanrullu (hann er ekki gamanleikari og verður það aldrei)með brosgrettuna límda á smettið, gamlan klassískan augnapíring hreinlega útklæmdan í fjölskylduvæmnisgríninu.

Þeir gátu skaffað frábæra kvikmyndatöku, nokkra af bestu leikurum heims, höfðu greinilega allt til alls en gátu ekki druslast til að koma nokkrum fyndnum atriðum fyrir í handritinu. Maður bað ekki um meira en það.