Opni maður fyrir sjónvarpið í miðjum bókmenntaþætti er afar dæmigert að lenda á spjalli um t.d. sænskar glæpasögur. Í sjálfu sér er ekkert út á það að setja. Hefði maður hins vegar lent í sömu aðstæðum árið 1975 eða 1985 eru mun meiri líkur á því að verið væri að fjalla um sænska nútímaljóðlist. - Þegar maður fór fyrst að rekast á umfjöllun um glæpasögur innan meintrar menningarlegrar umgjarðar þá líkaði manni vel, þótti það frumlegt og maklegt. Núna hefur dæmið hins vegar snúist við: Ef ég myndi opna fyrir bókmenntaþáttinn núna og ramba þar á umfjöllun um norræna ljóðlist eða eitthvað viðlíka non-commercial þá myndi ég reka upp stór augu. Mér þætti það nánast ankannalegt.

Segir þetta ekki að eitthvað sé orðið bogið við þessi mál?