Ég varð fyrir miklum vonbrigðum með Hugsjónadrusluna, las hana með opnum og jákvæðum huga. Sagan sjálf sem sögð er á 250 blaðsíðum er afar smá og fábreytt: ungur maður frá Ísafirði fær sér að ríða nokkrum sinnum, um borð í Norrænu og í Kaupmannahöfn m.a.. Frásögnin af tilþrifalitlum ástarmálum hans er síðan margklofin af vægast sagt rembingslegum heimsmála- , þjóðmála, heimspeki- og kynjapælingum. Hluti af því er dagbók aðalpersónunnar sem er kostulega rembingsleg, sérstaklega kaflinn þegar hann rifjar upp af miklum hátíðleika hvers vegna hann hætti að segja sannleikann og hætti síðan að ljúga. Ástæðurnar ekki mjög dramatískar. Stíllinn á hugleiðingunum er mjög svipaður hugleiðingum á bloggsíðu höfundar, þær njóta sín ekki illa þar en skáldverk krefst meira en svo kæruleysislegra vinnubragða. Fyrir utan að vera blóðhrár er stíllinn mjög staglkenndur og endurtekningasamur. - Ég veit eiginlega ekki hvort hægt er að kalla þessa bók skáldsögu, í henni er nánast aldrei sýnt heldur alltaf sagt frá og það heldur illa, hún er borin uppi af alhæfingum en ekki örlar á ísmeygileika, íroníu eða margræðni. Höfundur nær aldrei að skapa lifandi andrúmsloft, tilfinningu lesanda fyrir umhverfi, og virðist ekki reyna það, hann veður bara á súðum, uppfullur af sínum bloggvaðli; og persónusköpun er varla fyrir hendi.

Ég er eiginlega hálfmiður mín eftir þessa lestrareynslu og held í þá von að bókin hafi þrátt fyrir allt eitthvað til að bera sem ég hafi ekki komið auga á. Sú trú er rík í manni að allt sem merkt er Máli og menningu sé merkilegt. Frá Máli og menningu hefur meginstraumurinn legið, að reglulegum starfslaunum, bókmenntatilnefningum, viðurkenningu, umtali og sölu. Við frístundarithöfundarnir höfum fylgst af aðdáun á hliðarlínunni með Tröllakirkjum, Alheimsenglum og Höfundum Íslands streyma hjá en það er ansi erfitt að kyngja Norðdahlnum, maður getur eiginlega ekki annað en klórað sér í hausnum yfir upphefð hans.