Þegar ég vann á Kleppi í gamla daga kynntist ég nokkuð mikið ólánsömum ungling sem þar var
sjúklingur og hafði gjörsamlega staðnað í þroska. Hann leit ágætlega út og var fremur greindarlegur útliti en hitt. En í samskiptum og samræðum var hann alveg eins og rispuð plata. Hann spurði mig daglega að því hvort ég héldi að hann ætti eftir að ná sér og spjara sig í lífinu. Það voru þungbærar og erfiðar spurningar og ekki bætti úr skák að augnaráð hans var stingandi. Líklega hef ég sjaldan verið eins óhreinskilinn við nokkurn mann, þó reyndi ég að gefa honum ekki of miklar falsvonir en umfram allt gat ég skýlt mér á bak við það að ég var ómenntaður á þessu sviði, réttur og sléttur gæslumaður.

Löngu seinna, líklega í kringum 1997, hitti ég hann í strætó. Hann virtist lítið hafa skánað, þó var hann farinn að vinna hluta úr degi á vernduðum vinnustað. Hann spurði mig nákvæmlega sömu spurningarinnar og áður á Kleppi: Hvort hann ætti ekki eftir að ná sér og spjara sig.

Á veitingastað í hádeginu í dag sá ég mann sem var býsna líkur honum og líklega á svipuðum aldri og pilturinn er núna, þ.e. eitthvað yfir þrítugt. Maðurinn virtist að auki kannast við mig og horfði töluvert lengi á mig í fyrstu en heilsaði þó ekki. Síðast en ekki síst minnti röddin mig á piltinn. Þessi maður var vel klæddur (þó ekki jakkafatamaður) og ræddi viðskipti við borðfélaga sinn. Ég hugsaði með mér í dálitla stund: Getur það virklega að drengurinn hafi tekið þetta risastökk í þroska? Ný geðlyf? En auðvitað stóðst það ekki. Þetta var ekki hann, ég sannfærðist eftir því sem ég skoðaði manninn betur. En gæti þetta verið bróðir hans?