Ég hef fyrir hálfgerða tilviljun tekið upp á því að vera með músík í eyrunum undanfarið. Einhvern tíma í dag þegar ég tók vasaspilarann upp úr úlpuvasanum rann upp fyrir mér að líklega væri ég með algörlega úrelt tæki í höndunum. Ég hef m.a.s. eitthvað tekið þátt í því að auglýsa arftakana undanfarið, að vísu aðallega í gegnum prófarkalestur, en þó með einhverjum textaskrifum (samt ekki eins fyndið og þegar ég er að skrifa um bílana) . Ég minnist þess líka að ég fékk mér fyrsta geislaspilarann löngu eftir að þeir voru orðnir allsráðandi, ég var hættur að geta keypt vinylplplötur í búðum, þær voru ekki lengur á boðstólum. Síðasta vinylplatan sem ég keypti var Monster með R.E.M. árið 1994. Þetta hefur ekkert með íhaldssemi að gera (þó að ég sé íhaldssamur) heldur er þetta einhvers konar meinlaus leti. Ég gaf stelpunni minni í afmælisgöf GSM-síma sem ég kann ekki á sjálfur og gæti varla notað. Reyndar er helsta verkefni þeirra sem selja rafknúin afþreyingartæki sú að fá fólk eins og mig til að læra á þau, því virðisauki framtíðarinnar liggur fremur í meiri notkun á tækjunum (t.d. GSM-símum) en aukinni sölu á þeim. Líklega eru börn og unglingar bestu kennararnir. Símafyrirtækin ættu að ráða börn í vinnu til að kenna miðaldra fólki á tækin.