Komiði sæl. Hausinn á mér er ennþá troðfullur af kastalabyggingum, gömlu gluggaflúri og kirkjuskrauti í bland við Debemhamsbúðir, C&A og Hennes&Moritz. Þetta var afmælisferðin hennar Erlu og hún réð henni. Hins vegar skemmti ég mér líka vel þó að ég ferðist öðruvísi einn míns liðs. Prag kom okkur á óvart, hún er svo miklu fallegri og glæsilegri en okkur gat órað fyrir. Smekkvísin og listfengið er einhvern veginn ofin í allt, stórt og smátt, svo þétt að undir lokin var ég orðinn ímyndunarveikur og þótti lítill rafmagnsofn úti á miðju gólfi á kaffihúsi einstakt dæmi um smekkvísi Pragbúa. Velmegun virðist töluverð í borginni ef marka má miðbæinn en kannski er ekkert að marka hann.
Á föstudeginum hittum við Þráinn Bertelsson og Þóri ræðismann á Reykjavík, staðnum sem Þórir á og rekur. Erla varð fertug þann dag og kallarnir gáfu henni freyðivínsglas. Þráinn borgaði bjórinn minn og var hinn elskulegasti. Ég hef ekki hitt hann í persónu fyrr, bara séð hann í sjónvarpi, en mér fannst hann vera einstaklega ferskur og frísklegur, kannski líður honum bara svona vel í Prag sem hann þreytist ekki á að dásama. Hann fræddi okkur dálítið um fyrrverandi kónga og keistara í Bæheimi og gaman var að sjá þær frásagnir síðan á prenti í nýjasta Bakþankapistlinum.
Við vorum mikið í Gyðingahverfinu og skoðuðum m.a. fornan kirkjugarð þar og safn um helförina. Þar er að finna teikningar eftir börn í Terezni-gettóinu sem var rétt fyrir utan Prag. Íbúar gettósins lögðu mikla áherslu á að uppfræða og vernda börnin eins og hægt væri við erfiðar aðstæður og afraksturinn var m.a. áhrifamiklar teikningar. Það er heldur þrúgandi stemning inni á gyðingasöfnunum. Safnvörður hirti mig fyrir að kalla á Erlu sem var inni í næsta herbergi og sussaði síðan hvað eftir annað á hóp skólanema vegna kliðs sem myndaðist. Ennfremur urðu allir karlmenn að bera höfuðfat inni á söfnunum og þeir sem ekki voru með húfu eða hatt á höfðinu fengu bréfkollur við innganginn. Mér finnst þetta dálítið mótsagnakennt. Þeir sem breytt hafa bænahúsum sínum og kirkjugörðum í söfn og selja að þeim aðgang háu verði geta ekki ætlast til þess að gestir steinþegi og lúti höfði í skömm yfir því að vera ekki gyðingar. Aldrei er maður áreittur með þessum hætti inni í kaþólskum kirkjum þó að þar sé að sjálfsögðu að finna áletranir um tilhlýðilega virðingu og umgengni.

Tékkneskur matur þykir mér góður en kannski er hann ekki allra. Sveitalegur og afar eindreginn. Sætar sósur, soðið grænmeti og þykkar, safaríkar og hæfilegar steiktar kjötsneiðar. Síðast en ekki síst brauðbúðingar, sem kallast á ensku dumplings, afar bragðgóðir en hafa þann galla að bólgna út í maganum á manni. Eitt kvöldið lentum við inni á einum af mörgum stöðum sem kenndir eru við Góða dátann Sveijk í undirtitli. Þar vorum við spurð um þjóðerni við innganginn og fengum síðan matseðilinn á íslensku eftir að okkur var vísað til borðs hjá rússnesku pari. Þarna sátu allir hlið við hlið eins og um samkvæmi væri að ræða. Rússneski karlinn var sauðdrukkinn en vinsamlegur og kurteis. Hann gaf mikið frat í Chelsea og Abramovits en sagðist halda upp á eitthvert rússneskt lið sem ég náði aldrei að greina. Með reglulegu millibili stormuðu tveir tónlistarmenn inn í salinn, léku slagara á horn og harmonikku og sungu hástöfum. Salurinn tók undir með lófaklappi og stappi.

Þegar heim kom hafði ýmislegt gerst. Magnús Sigurðsson, háskólanemi og ÁBS-lesandi hafði fengið birt ljóð í Lesbókinni. Til hamingju með það. Gunnar Randversson svaraði ljóðaníðgrein EÖN (sem birtist í TMM). EÖN svarar síðan á bloggsíðunni sinni. Svarar og svarar og svarar.
Ég á eftir að tékka á Hildi. Vonandi gengur henni vel.

Framundan eru skriftir, að sjálfsögðu. Enn er það skáldsagan stutta sem er á dagskrá en að auki er mig skyndilega farið að langa til að þýða Alice Munro. Veit ekki alveg hvernig ég á að leysa þetta enda hef ég ekki hugsað mér að segja upp vinnunni og fara að lifa á loftinu. Það er öllu skemmtilegra að rorra í velsældarspikinu.