Sönn kímnisaga

Í hádeginu á föstudaginn mætti ég Páli Þorsteinssyni (þekktur útvarpsmaður á 9. áratugnum) í Þingholtunum með heyrnartæki í eyrum og iPod í hendi. Aðspurður sagðist hann vera að hlusta á Led Zeppelin til að hita sig upp fyrir Robert Plant tónleikana. Hann kvaddi mig í sæluvímu nostalgíunnar en þá rifjaðist upp fyrir mér gömul og vandræðaleg missýn sem henti mig fyrir nokkrum árum. Þannig er að við Páll Þorsteinsson unnum beint og óbeint saman hér áður fyrr, þ.e. störf okkar tengdust á ýmsan hátt og kölluðu á samskipti. Um tíma átti það samstarf sér stað á gamla DV-svæðinu. Líklega var það snemma árs 2001 sem ég átti eitthvað vantalað við hann en hafði ekki hitt á hann lengi. Ég stóð fyrir utan Mál og menningu á Laugaveginum þegar hann ók framhjá mér á jeppa og kallaði eitthvað út um gluggann. Ég hljóp að jeppanum og sagði eitthvað á þessa leið: "Ég er búinn að vera að hugsa svo mikið til þín, má ég ekki koma upp í bílinn." Hann opnaði fyrir mér. Þegar ég var sestur í farþegasætið rann upp fyrir mér að þetta var ekki Páll Þorsteinsson heldur Halldór Guðmundsson þáverandi forstjóri Eddu. Hinn eini sanni. Þetta var ákaflega vandræðalegt. Við vorum að vísu málkunnugir en ekki meira svo að byði upp á meira en eitt kurteisisvink úti á götu. Og nú sat ég í forstjórajeppanum hans erindislaus. - Þannig var að ég keypti mér fyrst gleraugu síðla árs 2002 en hafði verið nærsýnn í mörg ár á undan. Alltaf trassaði ég gleraugnakaupin og í þetta skipti kom trassaskapurinn mér í koll. Mér tókst að útskýra missýnina fyrir Halldóri sem gerði gott úr þessu og ók með mig nokkra hringi um Mál og menningarhúsið á meðan við töluðum um ástandið í bókaútgáfunni. - Það sem hann hafði kallað á mig út um gluggann var eitthvert hrós eða þakkir fyrir grein sem ég hafði stuttu áður birt um Kjell Askildsen á visir.is - þar sem ég starfaði um þetta leyti.