Ég var að hugsa um það áðan hvað það væri skelfilegt ef ég þekkti bara listamenn. Ég hef að miklum hluta alltaf verið í öðru umhverfi, á svæði sögupersóna minna. Í sjálfu sér hefði verið æskilegt og komið sér vel að ég þekkti aðeins fleiri listamenn og menningarfrömuði, svona í gegnum tíðina, en engu að síður, hitt væri skelfilegra: Ef allir sem ég þekkti væru rithöfundar, trúbadorar, myndlistarmenn, útgefendur, heimspekingar, listfræðingar, umboðsmenn; ég ætti mörg hundruð svoleiðis vini og þekkti ekkert annað fólk og allt mitt félagslíf snerist um listaverk og listviðburði, allar mínar samræður snerust meira og minna um af hvaða kynslóðum ég, þessi og hinn værum, og svo framvegis og svo framvegis. - Og þannig hefði það verið allt frá unglingsaldri.

Um hvað ætti maður að skrifa? Bara um listamannalíf? Eða bara um það að skrifa um listamannalíf? Um isma? Um fólk sem talar um isma? Ismasamræður - nýtt smásagnsafn.

Þetta er hræðileg tilhugsun sem verður aldrei veruleiki, sem betur fer.