Um nýju tilvitnunina

Þegar ég var mjög langt kominn með handritið að síðustu bók átti ég í brösum með sögu sem hét Tvö hádegishlé en fékk á endanum nafnið Hádegishlé 1976. Í bókinni er mikið um myndbrot og minningar, fortíðin sífellt að lifna við í huga persónanna. Rúnar Helgi ráðlagði mér að breyta út af þessu stefi í þessari sögu og koma með framtíðarleiftur. Og það leiftur birtist hér að ofan. Sagan styttist mjög við endurbæturnar og varð langstysta sagan í bókinni. En í stað þess að reynast hálfgert vandræðabarn virðist hún vera með því sterkasta í bókinni, afar hnitmiðuð og mögnuð saga sem mörgum finnst óþægilegt að lesa.