Ég heyrði dálítið neyðarlega sögu á "djamminu" í gær. Ungur maður sem oft heldur ljóðaupplestra hefur þann ávana að eiga í hrókasamræðum á meðan dagskránni stendur svo ekkert heyrist í skáldunum sem eru að lesa fyrir tali hans. Það er vissulega heillandi þegar mönnum liggur svona mikið á hjarta en líklega fremur óheppilegt fyrir alla hlutaðeigandi.