Reyfarinn orðinn viðmið

Í sjálfu Þjóðmenningarhúsinu eru nú haldnir bókmenntaupplestrar undir yfirskriftinni "Jólahrollur í hádeginu". Þar á hver ágætishöfundurinn sitt hádegi. Í auglýsingunni segir m.a.: "Einn af öðrum tínast spennusagahöfundarnir í Þjóðmenningarhúsið á aðventunni og skjóta áhlýðendum skelk í bringu."

Þarna er gengið úr frá því að spennusagan sé hið almenna skáldsagnaform og í þessari dagskrá er verkum á borð við Dætur hafsins eftir Súsönnu Svavarsdóttur, Yosoy eftir Guðrúnu Evu Mínervudóttur, Bæjarins verstu eftir Hrein Vilhjálmsson og Túristi eftir Stefán Mána þröngvað undir spennusagnahugtakið.

Það er ekkert að íslenskum bókmenntum. Og það er ekkert að því að spennusagnahöfundum hafi fjölgað. Það eru þeir sem um bókmenntirnar fjalla sem eru að drepa mann úr leiðindum með yfirborðsmennsku sinni. "Heimóttarskapur" var það orð sem Friðrik Rafnsson valdi um daginn til að lýsa reyfaradýrkun íslenska bókmenntaheimsins. Nú birtist sá heimóttarskapur í Þjóðmenningarhúsinu sem ekki getur boðið höfundi að lesa upp án þess að láta eins og hann sé spennusagnahöfundur, jafnvel þó að hann sé það ekki.