Ég er loksins farinn að fíla stílinn á sögunni minni. 100 svona blaðsíður og málið er leyst:


Hann aðgætti tölvupóstinn. Það var komin grein frá Hallgerði. Hún spurði hvenær greinin myndi birtast, rétt eins og birting hennar hefði þegar verið samþykkt, hvað hún fengi mikið greitt og hvenær. Honum fannst skyndilega svo óþægilegt að vita af gula miðanum í veskinu að hann náði í hann og fleygði í ruslafötuna. Hann opnaði viðhengið frá Hallgerði og byrjaði að lesa en gat ekki fest hugann við efnið því miðinn í ruslafötunni fyllti hann angist. Loks þoldi hann ekki við, rauk fram með fötuna, tók lyftuna niður í kjallara, fór út í port og hvolfdi úr fötunni í grænan sorpgám. Andstuttur horfði hann upp í gluggana en þar var hvergi hreyfingu að sjá. Það var hlýtt í veðri en sólarlaust. Nokkur lágreist bárujárnshús römmuðu af bakgarðinn á móti skrifstofubyggingunni, ofan á einu þeirra var ryðguð loftnetsgreiða og þar hafði hópur smáfugla raðað sér. Um leið og hann varð þeirra var þyrluðust þeir upp í loftið eins og rykagnir og flugu út í buskann. Litlu garðarnir við bárujárnshúsin voru óhirtir og grasvilltir. Upp í hugann skaut grænu veggfóðri með blómamynstri. Hann hafði farið barnshöndum um vegginn og einhver fullorðinn talaði blíðlega til hans. Hann hafði verið dæmalaust þægur drengur og móðir hans þreyttist ekki á því að hrósa honum fyrir það. Honum þótti veröldin hættuleg. Einu sinni stóð hann á strætisvagnabiðstöð þegar tveir töffarar á amerískum kagga stoppuðu þar með bremsuískri, farþeginn teygði bólugrafið andlit út um gluggann og sagði: “hey, þú mátt eiga þetta” og grýtti mjólkurhristingi í pappamáli að honum, ljósbleikar slettur lentu á skónum hans.