Café Roma á silfurdegi

Ég hef verið hluti af þjóðarandanum undanfarið og notið þess. Horft á hvern einasta leik handboltalandsliðsins á OL, hljóp 10 km í Glitnismaraþoninu í gær (á 56:36) og fór á tónleikana á Miklatúni í gær. Þjóðin öll sem einn maður. Gallinn er sá að í slíkri stemningu skapa ég ekki neitt. Það eru bara nýlistamenn og popparar sem geta fengið innblástur úr þjóðhátíðarstemningu augnabliksins. Rithöfundar þurfa að halda sig til hlés og þroskast í þögninni. Það er líka ekki hægt að vera frumlegur þegar allir eru að hugsa um það sama, tala um það sama og segjandi jafnvel það sama orðrétt. Ef Ísland hefði unnið gull í morgun væri ég auðvitað ekki mættur með fartölvuna á Café Roma í dag og þess vegna var það ákveðin sárabót eftir tapið að geta farið að skrifa aftur eftir nokkurra daga hlé.

Ég er heldur ekki mikið fyrir blogg í svona stemningu, eiginlega viðheldur það henni bara og því kveð ég í bili og segi : Til hamingju!