Heimilislegt Ísland

Ég fékk Kiljuna í heimsókn á Tómasarhagann í dag. Þau voru að safna innslögum fyrir "Uppáhaldsbókin". Innslagið með mér birtist e-n tíma á næstu fimm vikum.
Fyrst steig inn úr dyrunum stúlka sem ég vann með á Stöð 2 í eldgamla daga. Tækjataskan hennar var í laginu eins og ferðataska, hún hélt á henni í hægri hendi og var tilsýndar eins og einhver frænka frá Ameríku að koma í heimsókn til að gista í eins og tvær vikur.

Um leið og Egill stormaði inn í stofu benti hann á bókaskápinn, á ritsafn Platons, og spurði: "Er þetta ekki bókin sem ég lánaði Jóni Óskari einu sinni?" Jón Óskar Sólnes, sameiginlegur vinur okkar, tók nokkra heimspekikúrsa í fornöld en hann er fyrir lifandis löngu kominn með mastersgráðu í hagfræði og stjórnum, að ég held. Sjálfur er ég að klára BA í heimspeki á gamals aldri. Að öllum líkindum var þessi tilgáta Egils rétt, um þessa bók sem hann kom auga á sekúndubroti eftir innkomu sína, innan um nokkur hundruð bækur sem hér eru í íbúðinni (eða hvað eru þær margar?). Hann bætti hins vegar við: "Ég ætla samt ekkert að taka hana."

Í mónólóg mínum um uppáhaldsbækur sendi ég auðmjúka þakkarkveðju til Þórbergs, Laxness og Guðbergs, fyrir að vekja áhuga minn á bókmenntum, en talaði síðan bara um Raymond Carver og Alice Munro, vegna þess að þau hafa mest áhrif á hvernig ég skrifa. Ég held jafnvel að þetta hafi verið nokkuð góð auglýsing fyrir Munro en fullsnemma á ferðinni því ég er bara búinn að þýða eftir hana nokkrar blaðsíður, á alveg eftir að heilla útgefendur með verkum hennar, hvað þá bókamarkaðinn.

Í kvöld gaf ég krökkunum Lindubuff, aðallega af því pabbi neitaði mér um það á 17. júní árið 1971. Hann sagði: "Viltu hætta þessu buffrelli, Gústi minn." Núna þarf ég að neita mér um það sjálfur. Krakkarnir hita það í örbylgjuofni, í 10 sekúndur. Verði þeim að góðu.