Miklu skárri mylsna úr vel sofnum kolli

Ég minni svo á að hér er hægt að kommenta við Pressupistlana mína og einnig á Facebook. Pistlasafnið er hér til vinstri.



Hann gekk að henni við götuljósin og spurði hana hvort hún héti Drífa Sjöfn Baldursdóttir þó að hann vissi það auðvitað vel og hún kæmist augljóslega fljótt að því að hann hefði vitað það allan tímann, en þetta virtist eina færa leiðin til að hefja samtalið við þessar aðstæður. Hún kinkaði kolli og þá sagði hann: “Það virðist hafa orðið dálítill misskilningur varðandi símtal, værirðu til nokkuð til í að ganga afsíðis með mér og spjalla aðeins.”

Það var undarlegt að taka sér þetta orð í munn, afsíðis, þó að honum væri það þokkalega tamt sem textamanni. Það var í rauninni óheppilegt, hljómaði vafasamt, jafnvel ógnandi. Það hafði þó ekki slæm áhrif á þennan viðmælanda: hún varð möglunarlaust við beiðni hans. Kinkaði bara kolli aftur, þögul, eða kannski sagði hún eitthvað lágt sem hann heyrði ekki fyrir umferðargnýnum.

Eflaust var hún mjög undrandi en það sást ekki á henni. Ósvikin undrun er líka miklu óræðari en við gerum okkur sjálfkrafa í hugarlund, sjáum í sjónvarpinu eða iðkum í leikrænum samskiptum, eins og til dæmis þegar ung stúlka glennir upp augun, grípur um munninn og hrópar framan í vinkonu sína: Í ALVÖRU? ÉG TRÚI ÞÉR EKKI!

Þarna við götuljósin í dag – og við sambærilegar aðstæður ef þær eru til, sem þær líklega eru, honum kemur bara ekkert dæmi í hug, - þá er varla um annað að ræða en kinka kolli eða hrista höfðið og um leið byrjar undrunin að renna með blóðinu um æðarnar án nokkurra ytri merkja fyrst í stað.

“Kannski setjast þarna dálitla stund”, sagði Þórir og benti í áttina að gamla biðstöðvarhúsinu á Lækjartorgi. Þau gengu þangað þegjandi og settust inn á kaffihúsið Segafredo. Honum leið eins og hann væri staddur í sögu, gallinn var sá að hann var sjálfur höfundurinn og sagan algjörlega ómótuð, líklega var engin saga, bara eitthvert endasleppt plat, og skyndilega, í örstutta stund, var hann lamaður af skelfingu.