Það eru ekki allir sem kunna að meta tæpitungulausan tjáningarmáta. Sérstaklega ekki þeir sem eru vanir að tala í kringum hlutina og pískra á bak náungans. Og ýmsum svíður það illilega að til skuli vera fólk sem er sátt við sjálft sig og ánægt með hæfileika sína. Ekki síst þeir sem langar en lítið kunna. Hvað á það að þýða að eitthvert fólk úti í bæ þykist kunna að skrifa þegar maður er að bryðja sín þunglyndislyf í fýlu heima? Eins og allir vita er gríðarlega mikið af nafnlausum ritsóðum á netinu, botnlausri mannvonsku og lágkúru. Almennt er fólk fremur kurteist í samskiptum sínum á förnum vegi. Maður sér yfirleitt ekki slagsmál, öskur eða hrækingar í andlit á Laugaveginum, í Kringlunni eða Smáralind. Netheimurinn er því í algjörri mótsögn við friðsælt yfirborð mannlífsins. En sumt af fýlulega fólkinu sem vill ekki bjóða góðan dag og erfitt er að halda uppi samræðum við, hvað þá ná augnasambandi við, það fær útrás í skjóli nafnleyndarinnar í tölvunni sinni.

Það er þó í lagi á meðan það gerir ekkert verra af sér.