Norðannepjan farin í dag og veðrið milt í hádeginu. Það er víst oftast nær skást að hafa sólarlaust í Reykjavík því sólinni fylgir oftar en ekki ísköld hafgola. Ég er farinn að bregða mér upp á Hlemm í hverjum hádegismat þó að það taki of langan tíma. Ef rólegt er í vinnunni stel ég nokkrum mínútum framan og aftan af matartímanum. Ég fékk mér ommelettu á Kaffisetrinu og þar var Íslendingur eitthvað að eiga við passa og dvalarleyfi ungra Austurlendinga. Gaf betlara tvö hundruð kall á horni Rauðarárstígs og Laugavegar. Hann var ekkert yfir sig hrifinn. Á hverju átti hann von? Þúsundkalli? - Á Kaffi Roma fékk ég mér mér latte. Það mætti fara að skipta um myndlistarsýningu þar, stóru olíumálverkin hafa hangið þarna í 3 ár. Og þó. Ekki viss um að ég sé enn orðinn leiður á þeim. Þetta eru risastórar andlitsmyndir í anda ofurraunsæis. Mér skilst að málarinn sé lítt þekkt stúlka. Gaman að sjá alvöru talent í ungu fólki, ekki bara einhver græn strik á gangstéttirnar eða plastfiska og fíflalæti við Ægisíðu og úti í Nauthólsvík.

Ástæðan fyrir því að ég minnist yfirleitt á þetta hádegishlé er þó enn ónefnd. Ég átti leið framhjá höggmyndagarðinum við Freyjugötu og það rann upp fyrir mér að ég hef aldrei stigið inn í hann. Sá nokkra túrista í gegnum garðshliðið. Ég hugsaði með mér og eflaust réttilega að ef ég væri ekki Íslendingur heldur erlendur túristi með Erlu og krökkunum hér í Reykjavík (segjum að við værum frá Hildesheim í Þýskalandi) þá værum við líklega búin að fara oftar ein einu sinni í þennan garð. Kannski að túristar kynnist ýmsum hliðum á Reykjavík sem ég sé aldrei? Ég hef a.m.k. aldrei sofið á gistiheimili við Snorrabraut. Það væri örugglega sérstök tilfinning.