Menn halda auðvitað að tal mitt um skort á viðurkenningu og þess háttar sé botnlaus sjálfsvorkunn biturs miðaldra manns. Þeir sem þekkja mig vita hins vegar að ég geisla af sjálfstrausti, lít ekki út fyrir að vera orðinn miðaldra (þó að það styttist í það) og hef heilsu feitlagins unglings. Ástæðan fyrir því að ég á erfitt með að þaga yfir skorti á stuðningi bókmenntastofnana við mig er sú að ég held að ég sé dálítið sérstakt fyrirbæri í íslenskum bókmenntum. Ekki það að ég sé svo rosalega merkilegur höfundur heldur það að oftast er hæfileikaríkum höfundum hjálpað með einhverjum hætti í íslenskum bókmenntaheimi, en ég er þar undantekning. Þetta segi ég án biturleika enda er mér smám saman að takast að brjótast í gegnum múrinn án þess að hafa nokkurn tíma fengið nokkurn stuðning. Mitt tilfelli er slys, undantekning, tilviljun. Flestir höfundar sem fá aldrei starfslaun og fá ekki gefið út hjá stórum forlögum eru nefnilega ekki góðir, flestir eru lélegir, sumir e.t.v. rétt slarkfærir. Og nú skal ég koma með ferskt og mjög áþreifanlegt dæmi um mína sérstöðu: Í smásagnasafninu Uppspuna eru 16 sögur teknar úr jafnmörgum smásagnasöfnum. Þrír ritdómar hafa birst um bókina. Í stuttum dómi í DV var ég ekkert sérstaklega tekinn út heldur var Þorsteini Guðmundssyni hampað. Gott og vel. Í ritdómi um bókina í útvarpinu hljómaði gagnrýnandinn hins vegar eins og ég héldi byssu að höfði hans: honum þótti mitt framlag það langbesta í bókinni, kallaði mig meistara smásögunnar og fleira í þeim dúr. Í ritdómi í Lesbókinni um síðustu helgi voru allar sögurnar teknar fyrir og mín fékk þar hvað besta dóma. - Jæja. Kíkjum á það sem kallað er bókfræði aftast í bókinni. Þar kemur í ljós að 15 af þessum 16 sögum eru úr bókum sem hafa verið gefnar af forlögum á borð við Edduforlögin, Bjart og JPV. Aðeins mín saga er úr bók gefin út af einhverju fyrirbæri sem heitir Ormstunga og er bara einhver einn maður í Vesturbænum, áður úti á Seltjarnarnesi. - Ég er eini höfundurinn á listanum sem aldrei nokkurn tíma hefur verið gefinn út af þessum forlögum. Ég er eini höfundurinn sem aldrei hefur fengið prófessjónal ritstjórn og stuðning hjá stórri útgáfu heldur hef orðið að læra allt sjálfur. Jafnframt er ég eini höfundurinn fyrir utan Þorstein Guðmundsson á listanum sem aldrei hefur fengið starfslaun rithöfunda (en bíðið bara, hann verður kominn á þann lista fljótlega). - Þrátt fyrir þetta er ég núna að koma út mínu fimmta smásagnasafni (hjá einhverju fyrirbæri sem heitir Skrudda), er að verða nokkuð þekktur og viðurkenndur í vissum hópum og eina ástæðan fyrir því að ég fæ að vera með í safnritum á borð við Uppspuna og gjafabók í Viku bókarinnar er sú að menn hreinlega geta ekki gengið framhjá mér þegar smásagan er annars vegar. - Þetta er ekki mælt af neinum biturleika enda vita þeir sem þekkja mig að ég er í fínum málum og fínu formi á nær öllum sviðum. Þetta er bara svona, krakkar mínir. Svona æxlaðist þetta bara og einhvern veginn finnst mér ég þrátt fyrir allt standa uppi miklu sterkari en ella.