Ég hef eytt meiri peningum á kaffihúsum í gegnum árin en konan mín getur sætt sig við. Ég hef að vísu alltaf verið frekar vel stæður svo þetta hefur ekki komið að sök, henni finnst hins vegar grátlegt að eyða háum upphæðum á ársgrundvelli í slíkan lífsstíl.

En hvernig þjónustu hef ég fengið fyrir peningana?
Oft er afgreiðslufólkið lipurt og þar sem ég á það til að panta það sama dag eftir dag tekur það að kíma yfir gestinum og spyr hvort ég vilji fá það sama og vanalega. Veitingarnar skila sér hratt og örugglega. Ég er farinn að kannast við hjónin sem reka Café Roma á Rauðarárstíg og Kringlunni og nýja kaffibarinn á Lækjartorgi. Konan er fegurðardís, rétt rúmlega þrítug, maðurinn þögull og traustvekjandi ungskalli af Skaganum. Afar viðkunnanlegt fólk sem kann að reka kaffihús.

En skuggahliðarnar þekki ég líka. Sumarið 2002 borðaði ég á Súfistanum í Máli og menningu sirka 4 sinnum í viku. Ég vann freelance um þetta skeið, við erfið og seinunnin verkefni, þýddi bækur sem ég hafði ekki áhuga á, tók viðtöl við heilbrigðisstarfsfólk og ýmislegt fleira. Þegar ég hafði unnið mér í haginn tók ég til við smásögurnar mínar, allt þar til deadlinin voru farin að ógna mér á ný. Oft var gaman að fara með stílabókina á Súfistann, borða bragðgóðan og fitandi mat og rýna í bókaúrvalið í erlendu deildinni sem þá var ekki búið að breyta í reyfarasjoppu.
En afgreiðslustúlkurnar? Það var í sjálfu sér ekkert upp á þjónustuna að klaga, maturinn skilaði sér á borðið og það var gefið rétt til baka. En þó að ég væri þarna daglegur gestur í heilt sumar, áberandi sem ég er, hávaxinn og þéttvaxinn, myndarlegur og vel klæddur og afar kurteis, þá var alltaf eins og ég væri að koma þarna í fyrsta skipti. Afgreiðslustúlkurnar voru alltaf á svipinn eins og þær hefðu aldrei séð mig áður. Þetta er svona óaðfinnanleg leið til að gefa gjörsamlega skít í viðskiptavininn, án efa algjörlega ómeðvituð og ber vitni um dapran karakter fremur en slaka þjónustulund. - Ég er líka löngu hættur að fara á Súfistann því bókaúrvalið er hvorki fugl né fiskur lengur. Staðurinn heldur hins vegar vinsældum sínum því flestir gestanna glugga í tímarit sem nóg er af ennþá auk þess sem maturinn stendur fyrir sínu.

Fyrir hálfu ári bauð ég rithöfundi sem átti afmæli upp á afmæliskaffi á Sólon Íslandus. Rithöfundurinn hafði ekki borðað kvöldmat og var svangur en klukkan var orðin tíu. Hann gluggaði í matseðilinn og ætlaði að panta sér smárétt en þjónustustúlkan sagði að búið væri að loka eldhúsinu og matseðillinn því ekki í gildi. Við pöntuðum okkur því bara drykki. En stuttu síðar sáum við mann einn fá sér kökusneið og síðan rak ég augun í fjölda rétta í glerhillu undir afgreiðsluborðinu. Ég spurði þjónustustúlkuna hverju þetta sætti og hún svaraði því til að þessa rétti væri hægt að panta. EN HENNI HAFÐI EKKI DOTTIÐ Í HUG AÐ BENDA OKKUR Á ÞAÐ RÉTT ÁÐAN ÞEGAR HÚN SAGÐI AÐ ELDHÚSIÐ VÆRI LOKAÐ! Jesus fucking Christ! Ekki vildi ég hafa svona fólk í vinnu.