Einn vinnufélagi minn, náungi að detta í fimmtugt, en lítur út fyrir að vera nokkrum árum yngri, er afskaplega rólegur og laus við streitu. Þó mæðir sérlega mikið á honum á vinnustaðnum enda gegnir hann mörgum hlutverkum. Hann er svo afslappaður að hann smitar frá sér róseminni og dregur þannig úr streitunni á staðnum þegar mest þarf á að halda.

Leyndarmálið á bak við jafnaðargeðið, sem fæstir halda á stað sem þessum, þar sem sífellt koma upp ágreiningsefni og kapphlaup verður við tímann, er nokkuð sérstakt: Á nóttunni dreymir hann að hann myrði fólk. Oft er um að ræða aðila sem fara í taugarnar á honum, en hann neitar því að vinnufélagar komi fyrir í þessum draumum. Það allra besta er að drápin fremur hann alltaf í sjálfsvörn, hann drepur fólkið til að bjarga eigin lífi. Hins vegar verða þetta oft afar blóðugir hildarleikir, stundum kviðristir hann óvinina með hníf. Hann vaknar síðan hæstánægður með að hafa bjargað eigin lífi og með hreina samvisku þess sem varist hefur í nauðvörn.

Síðan mætir hann sallarólegur í vinnuna.