Það fór hrollur um mig við að fylgjast með Elínu G. Ólafsdóttur í Silfri Egils áðan. Er mikið af svona fólki í Samfylkingunni? Ótakmarkað yfirlæti í búningi mannúðar, sjúkleg persónudýrkun, þokukenndur málflutningur sem á sér upptök einhvers staðar hátt uppi í skýjunum þegar maður er búinn að horfa lengi á sólina og er þar að auki milli svefns og vöku þar sem maður liggur í grasinu; fyrirlitning á stjórnmálamönnum (saltstólpar og pokar sem hafa ekkert að segja), karlfyrirlitning, öfgafullur feminismi. Athyglisvert í þessum þætti þar sem menn eru gjarnir á að grípa frammi hver fyrir öðrum svo oft heyrast ekki orðaskil langtímum saman: Það sló vandræðalega þögn á alla í hvert skipti sem þessi foringjadýrkandi hafði mælt.

Mér leið illa.