Þegar ég var að spjalla við Evu og Erlu á Súfistanum í dag (sem nóta bene voru báðar alveg þrælhuggulegar þó að þær séu orðnar fertugar) kom upp spursmálið um lífsstíl minn: Hvers vegna er ég að montast um í jakkafötum með bindi á sunnudegi í miðbænum, hvers vegna læt ég glæsimeyjar á Hressó færa mér rándýran hádegisverð á virkum dögum í stað þess að borða í mötuneytinu í vinnunni eins og eðlilegur maður. Og ég svaraði þessu til: í bíómyndum og bókum fá karlmenn sér í glas á kvöldin, borða á veitingastöðum og hnýta á sig bindi. Í raunveruleikanum hlussast karlmenn hins vegar um í flísfötum, eyða frístundum sínum í að þræla upp sólpalli og skjólvegg í einhverju forljótu hverfi í Grafarvoginum, og drösla á undan sér barnavögnum í hvert sinn sem þeir fara í göngutúr. Eva sagði: Þetta er raunveruleikinn! - Og það var að vissu leyti rétt svar. En ég benti henni á að þetta hefði verið öðruvísi fyrir nokkrum áratugum, fyrir daga jafnréttis: Þá fóru karlmenn á barinn eftir vinnu og drukku með félögum sínum á meðan eiginkonan saumaði föt á börnin heima. Þeir drulluðu sér heim seint á kvöldin og skiptu sér ekkert af börnunum sínum. Ég reyni að vera hvorugt: hvorki gamaldags karlremba né kynlaust flísdýr að rísla í garðinum sínum. Ég vil hafa smá stíl í tilverunni.