Það er erfitt að segja til um hvað býr í huga fólks sem er alltaf þurrt á manninn. Ég er að tala um fólk sem á erfitt með að bjóða góðan dag svo að kveðjan greinist, sem svarar alltaf kurteislegu brosi með steinrunnum andlitssvip, sem hlær ekki þegar spaugilegt atvik á sér stað nálægt því og maður hlær að sama atviki í návist þess. Þar sem svo passív framkoma er óskemmtileg hneigjast hinir hressu til að halda því fram að þessu fólki líði illa. En svo þarf alls ekki að vera. Sumir hafa bara þetta attitude og þeim líður vel með það: Ég þarf ekkert að brosa við þessum sjálfumglaða meistara, ég þarf ekkert að vera hress, mér fannst þetta ekkert fyndið, og svo framvegis; þannig hugsar það um þetta eða myndi hugsa ef það leiddi yfirleitt að þessu hugann. Fólkinu með steinandlitin (einu sinni voru allir Íslendingar þannig á svipinn í strætó nema kannski ein og ein ræðin gömul kona eða gamall maður, það var í þá daga þegar eitthvert fólk var í vögnunum) líður kannski alveg jafnvel og okkur hinum, er alveg jafnafslappað og jafn sátt við sjálft sig. Því finnst bara engin ástæða til að brosa og hefur ekkert gaman af því að bjóða góðan dag.