Ég hjólaði fram á kjökrandi stúlkubarn í Lækjargötunni áðan. Hún sat flötum beinum í götunni, sirka 11-12 ára, við hlið hennar hlaupahjólið sem hún hafði dottið af. Hún hafði klætt sig úr skónum og appelsínugulir sokkar voru frekar áberandi. Hún sagðist eiga heima á Laufásveginum, sem kom sér vel, og ég rétti henni einfaldlega gemsann og bauð henni að hringja heim. Í símanum var henni tjáð að hún yrði sótt undir eins. Hún hafði rænu á að þakka fallega fyrir sig, er líklega frá einhverju góðu heimili hérna í götunni, fallegu uppgerðu steinhúsi frá 3. áratugnum eða fyrr. Ég veit ekki hvort hún er fótbrotin eða brákuð, tel það ólíklegt, en a.m.k. þótti mér ekki ráðlegt að reisa hana á fætur fyrst fjölskyldan var svona skammt undan.

Þegar ég kvaddi hana rifjaðist upp fyrir mér að ég handleggbrotnaði sjálfur þegar ég datt einstaklega klaufalega af reiðhjóli á Framnesveginum sumarið 1975. Þá var ég á 13. ári. Það ár voru tölvur afar óljóst hugtak í huga mér, líklega e-k stórar vélar sem tóku yfir heilt herbergi. Þess vegna gat mig ekki grunað þá að 30 árum síðar myndi ég skrifa um það í tölvu að hafa rekist á barn sem datt af hlaupahjóli; og enn síður að fjöldi manna myndi lesa frásögnina.

Á Laufásveginum hjólaði ég framhjá svörtum karlmannssokki sem lá á miðri götunni. Það er fræðilegur möguleiki að þessi sokkur sé af mér en til þess þarf nokkuð langa og snúna röð tilviljana.