Þegar ég var ungur fylgdist ég með menningarumfjöllun fjölmiðla af töluverðri lotningu og lærði oft mikið af henni. Ég öðlaðist t.d. töluverðan skilning á ýmsum bókmenntastefnum, t.d. módernisma og realisma, með því að lesa TMM. Ég lagði oft við hlustir af áhuga þegar konseptlistamenn ræddu verk sín og leikhúslífið var troðið framsæknum menningarvitum sem vildu ögra og fara nýjar leiðir.

En núna?

Árum saman hefur feullition fjölmiðla verið eitthvað sem höfðar ekki til mín, ekki frekar en golfþættir eða Formúlan. Innslag í Kastljósi gærkvöld var svona dæmigert: ég heyri glaðlega og vinsæla sjónvarpsrödd ræða við leikendur í Litlu hryllingsbúðinni sem nú er víst verið að uppfæra í 857. skipti hér á landi, núna á Akureyri. Í sjálfu sér ekkert við þetta efni að athuga en mér flaug allt í einu í hug að þetta væri dæmigert innslag úr menningarlífinu og ég hefði ekki áhuga á slíku efni lengur, því það snýst yfirleitt um einhverjar mjög svo samkvæmishæfar klisjur, t.d. vel gefið en fullkomlega ófrumlegt fólk að tala um einhverjar gjörsamlega útjaskaðar leiksýningar handa ólæsu fólki eða því sem næst.