Rafaugað svarar mér í dag og gerir það vel. En ástæðan fyrir því að ég minnist á þetta er sú að hann kemur með athyglisverðan punkt: segir að væntanleg skáldsaga Eiríks Arnar Nordahl verði unglingabók ársins. Nú veit ég lítið um þá sögu, veit bara það um höfundinn að hann hefur bókmenntalegan metnað og hefur gefið út ljóðabækur sem þykja athyglisverðar. Á síðustu áratugum voru svokallaðar unglingabækur mjög fyrirferðamiklar í jólabókaflóðinu, þetta voru niðursoðnir ástarrómanar fyrir unglinga, gjörsneyddir vitsmunum og bókmenntatilburðum. Þessi bókmenntagrein virðist nánast útdauð núna. Millistig voru bók Beturokk og Dís, líka afleit verk. Á hinn bóginn hefur einn höfunda Dísar gefið út skáldsöguna Klisjukenndir sem mér finnst forvitnileg og ætla að lesa með opnum huga. Svo ég komi mér að kjarna málsins: Í þessu jólabókaflóði býðst m.a. hrollvekja eftir kornungan höfund, Jökul Valsson, og nú hefur Rafaugað lýst því yfir að skáldaga Norhahlsins höfði til unglinga. Og þetta er punkturinn: Auðvitað eiga skáldsögur fyrir unglinga að vera skrifaðar af bókmenntalegum metnaði en ekki ganga út frá því að lesendur séu slefandi hálfvitar. Ég las Ofvitann 14 ára og flestir vinir mínir lágu í Laxness löngu fyrir tvítugt.