Vinur minn (þori ekki að nafngreina hann, þeir eru svo spéhræddir sumir þessara vina minna) er heima í dálitlu fríi frá friðargæsluverkefni sínu á Sri Lanka. Um áramótin klárar hann þetta verkefni og við tekur þriggja mánaða fæðingarorlof. Hann og frúin eignuðust semsagt fremur óvænt þriðja barnið, lítinn strák; þau áttu fyrir tvær stelpur. Ég, Erla og krakkarnir heimsækjum fjölskylduna á eftir. Þegar börn á annað borð koma í heiminn eru allir auðvitað óskaplega glaðir en ekki get ég samt sagt að ég öfundi þennan vin minn þó að hann sé hæstánægður. Ég er nefnilega afar sáttur við að eiga bara tvo stóra krakka, strák og stelpu, og þurfa ekki framar að skipta á bleyjum eða vakna á nóttunni, nema til að segja sjálfum mér að ég megi ekki fá mér að éta fyrr en um morguninn, og sofna aftur. Þetta togar hins vegar dálítið í Erlu, tilhugsunin um þriðja barnið, og ekki batnar það eftir heimsóknina í dag. Ég vona satt að segja að strákurinn grenji og öskri allan tímann, svo freistingin verði minni fyrir Erlu, en það er þó heldur ólíklegt. Mér finnst ungbarnauppeldi vera svona "thirtysomething" dæmi en fimmtugsaldurinn er fyrir öðruvísi uppeldi og unglingavandamál. Erla er hins vegar ekki nægilega viss í sinni sök til að pressa alvarlega á mig, en ef hún bæði mig í einlægni myndi ég auðvitað samþykkja þetta. Annars þarf ég bara að bíða þar til hún er orðin fertug, þ.e. í sirka 8 mánuði, og þá leggur hún ekki framar í þetta.