Kroniken og Judging Amy eru tveir býsna góðir sjónvarpþættir sem ég horfi stundum á. Þeir eru betri en margar íslenskar skáldsögur sem ég hef lesið, verri en aðrar. Fyrir nokkrum vikum sá ég aðalpersónuna úr Judging Amy hætta við eigið brúðkaup á síðustu stundu. Í gærkvöld flúði síðan stúlka úr brúðkaupi sínu í Krónikunni. Og samt eru þetta frekar trúverðugir þættir. Hefðin í sjónvarpi og kvikmyndum er sú að brúðkaup fari oftar en ekki úrskeiðis. Í raunveruleikanum giftir sig fólk sem hefur búið saman árum saman áður og eignast börn. Í brúðkaupum gerist ekkert nema það að fólk giftir sig og allir eiga góðan og notalegan dag í brúðkaupsveislunni. Sumum finnst að frávikin séu það frásagnaverða og þess vegna geti sögur ekki verið áhugaverðar ef þær fjalla um það sem er venjulegt. Ég man ekki eftir brúðkaupunum í Sópranosþáttunum en geri ráð fyrir að þau gangi sinn vanagang, snuðrulaust, rétt eins og önnur fjölskyldumót þáttanna sem eru engu að síður notuð til að afhjúpa samskiptamynstrið í fjölskyldunni auk þess sem skúrkarnir ráða ráðum sínum með hvíslingum.