Dvölin á Eyrarbakka var ánægjuleg og árangursrík. Töluvert skrifað og þó var þetta fjölskylduferð. Fór í Húsið og skoðaði hænsnabú hinum megin við götuna. Ég las skemmtilegt viðtal við þekktan forleggjara. Klaufalegur endir á því skrifast hins vegar á blaðamann. Þar er viðmælandinn látinn fara með þetta heldur ófrumlega spakmæli: "Hamingjan býr ekki í sjálfsblekkingu heldur innri ró." - Í þokkabót var spekin síteruð í kynningu á blaðinu. Nú hefur Jóhann Páll eflaust látið þessi orð út úr sér en blaðamaður á að fanga vitsmunastig og persónuleika viðmælandans og þessi viðmælandi hefur örugglega ekki séð fyrir sér að þessi hálfgerða klisja yrði nánast að uppslætti.

Ég hlustaði á þátt um Frank Zappa með Sverri Tynes og Lísu Pálsdóttur. Um nóttina dreymdi mig að mér stæði til boða öll föt snillingsins. Maður í dökkgráum jakkafötum tók á móti mér í stórum kjallara þar sem fatasafnið var staðsett. Hann líktist gömlum skólafélaga úr M.R., þ.e. Pétri Gunnarssyni hjá SP-fjármögnun. Þegar ég leit fyrsta Zappa-jakkann augum rann upp fyrir mér að auðvitað kæmist ég ekki í fötin hans enda miklu sverari og eflaust töluvert hávaxnari líka. - Það var ekkert óþægilegt að vakna af þessum draumi þrátt fyrir augljós skilaboðin. Það fer auðvitað enginn í fötin hans Zappa og síst af öllu ég enda enginn tónlistarmaður. Heldur leiðinlegra ef þetta hefði verið fataskápur Raymonds Carver (þ.e. og fötin líka of lítil) og ekki hefði ég viljað reyna að troða mér í kjól af Alice Munro í draumi.

Börnin lifðu sig inn í Fischer-málið í sjónvarpinu eins og ævintýramynd. Þetta er auðvitað ólgeymanlegur atburður og allur hringur atburðarrásarinnar, allt frá 1972. Hef samt ekki meira um það að segja.