Um hádegisbilið stóð ég í skokkbúningnum neðarlega á Dunhaganum og spjallaði við nágranna. Ég var á leiðinni niður á stíg til að hlunkast út í Nauthól og til baka. Skyndilega stöðvast bíll á götunni, Arthur Miller teygir höfuðið út um gluggann og galar á mig: "Hey, það þýðir ekkert bara að standa og blaðra, farðu að hlaupa." Svo brenndi hann í burtu. Átti kallinn ekki að vera dauður? Hann leit ekki einu sinni út fyrir að vera orðinn gamall.