Alls kyns hlutir geta endurvakið gömul tímabil í huganum, gert þau ljóslifandi, og því lengra aftur sem minningin nær, því meira heillandi. Í dag fékk ég hins vegar nostalgíukast sem nær aðeins fjögur ár aftur í tímann. Árið 2001 gaf Divine Comedy aka Neil Hannon út plötu sem mig minnir að heiti Renegation (það gæti þó verið misminni). Hannon hefur aldrei orðið ýkja vinsæll, enda er hann afburðagóður, og þessi plata er líklega bæði hans besta og sú óvinsælasta. Vorið og sumarið 2001 var ég að ljúka við bókina Sumarið 1970 og hlustaði þá linnulítið á þessa plötu á meðan ég skrifaði sögurnar Tómur bíósalur, Við mamma erum ekki líkar, Dyragættin og En hvar er Fischer núna? Síðan þá hef ég aldrei hlustað á plötuna og ekki rekið í hana augun fyrr en núna um helgina að Erla var að gramsa í diskasafninu, aldrei þessu vant, og var að spila eitthvað, en hún hefur alltaf haldið mikið upp á lag nr. 9 á þessum diski, Mastermind. Allt um það, 2001 er líka árið þegar við fluttum okkur frá Fálkagötu niður á Tómasarhaga og það minnisstæðasta úr þeim flutningum hefur mér alltaf verið allar ljósakrónurnar sem ég varð að festa upp, skelfilega langdregið og erfitt verkefni fyrir verulega óhandlaginn mann.

Á einu augnabliki í morgun var ég hrifinn inn í árið 2001: Ég heyrði aftur tónana af þessari Divine Comedy plötu, ég rak í kjölinn á Sumarið 1970 og ég átti að fara að festa upp ljós, í fyrsta skipti síðan þá, loftljósið í anddyrinu hafði gefið sig og við vorum búin að kaupa nýtt í Húsasmiðjunni. Nú brá svo við að mér gekk bara afbragðsvel að ná niður gamla ljósinu og festa upp það nýja, vírarnir tengdust á augabragði og vel gekk að troða öllu leiðsludraslinu inn í dósina, en leiðslan var ákaflega löng og greinilega framleidd með meiri lofthæð í huga. Erla þurfti reyndar, eins og áður, að verkstýra mér, ég vissi ekki einu sinni hvernig ætti að ná nýja ljósinu upp úr umbúðunum, né hvernig það átti að snúa yfirhöfuð, en engu að síður voru það mínar klaufsku hendur sem önnuðust verkið. Á venjulegum heimilum er eflaust algengara að eiginmaðurinn sjái alfarið um svona verk á meðan eiginkonan rápar um Smáralindina og hugsanlega er maðurinn rokinn að heiman til að þeysa um á snjósleða á Vatnajökli þegar konan kemur til baka, en ljósin á sínum stað og virkandi; Erla er hins vegar ekki svo góðu vön og augljóst var að hún lét það prýðilega gott heita að ég drullaðist möglunarlaust til að taka svo virkan þátt í verkinu. - "Ertu voða montinn núna, herra rafvirkjameistari", sagði hún, en ánægjan var augljós. Við vönguðum síðan saman við þetta lag okkar, Mastermind, með Divine Comedy og áttum okkar rómantískustu stund í langan tíma - fyrir það eitt að okkur hafði tekist að skipta um loftljós á aðeins 15 mínútum.