Hvíldarblogg

Bloggsvæðin hafa hvert sitt svipmót. Á blogspot leið mér dálítið eins og ég væri úti í móa með einhverju krúttliði með lopahúfur á hausnum. Átti ekki alveg heima þar en eignaðist þó einmitt nokkra unga vini, t.d. Eyvind Karlsson og Kristjón Kormák (eða er hann óvinur? man það ekki). Vísisbloggið, þegar ég kvaddi það fyrir stuttu, var mestanpart orðið að risastórri ruslakistu, hlaðinni óskrifandi vitleysingum, rangt stafsetjandi fimmaurabrandaramaskínum og furðufuglum.

Hér á Eyjunni líður mér eins og ég þurfi að rausa um einkaþotuflug og trukkamótmæli í dag þegar mig langar ekkert til þess og hef engan áhuga á því.

En auðvitað hugsa ég um kreppuna. Hitti ungan lögfræðing í hádeginu og lagði mín spil á borðið fyrir hann, atvinnumál, eignastöðu og skuldastöðu. Hann sagði að ég þyrfti engu að kvíða, kreppan myndi varla hafa nein áhrif á líf mitt. Þegar við kvöddumst sagði hann með þungri áherslu: "Þið flytjið aldrei úr Vesturbænum!"

Er staddur á Segafredo eins og svo oft áður þegar fer að vora. Á borðinu er litla skáldsagan sem ég var að hnoða saman allt frá vorinu 2005, þá gjarnan staddur á Segafredo eða Hressó, og bloggandi um allt saman.

Ég er enn að vinna á þessari auglýsingastofu og átti ansi strembinn vinnudag sem stóð fram til hálfníu - lítið kreppuhljóð þar enn sem komið er.

Í tölvunni er enn ein smásagan og ég kom hingað til að láta daginn líða úr mér með einum Remy Martin sem er seldur svo ódýrt hér. Hér eru menntaskólastelpur að hlusta á Spegilinn í tölvu og ein þeirra segir að hann sé (orðrétt) "Spegill samfélagsins." Og þá man ég að ég var einu sinni pistlahöfundur á Speglinum. Voðalega líður tíminn hratt . Ég skrifaði tvo af þessum pistlum í brasbúllunni í Varmahlíð í Skagafirði sumarið 2005.

En svo dettur mér í hug að Remy Martin dugi ekki til að láta þennan vinnudag líða úr mér - en það þarf að gerast svo ég geti einbeitt mér að smásögunni sem ég ætla að skila innan tveggja vikna - og þá vaknar sú spurning hvort hægt sé að hvíla sig með því að blogga.

Og það er ég að gera núna.

Með þessu samhengislitla blaðri.

Á meðan þið hugsið um kreppuna, trukkamótmælin og það að Geir Haarde og Ingibjörg Sólrún hafi flogið með einkaþotu en ekki í almenningsflugi. Einhvern tíma mjög fljótlega verður það allt gleymt en þá stendur þessi ómerkilega færsla eftir sem enn ein heimildin um líf mitt og mannlífið í þessari borg.

Ég er allur að endurnærast og nú tek ég til við smásöguna.

Góðar stundir.