laugardagur, mars 29, 2008

Kaffihúsamál

Það er ekki amalegt fyrir aðdáanda illskýranlegrar stemningar að fá kaffihús/bar á horninu á Snorrabraut og Laugavegi. Staðurinn heitir Stúdíó eitthvað og er partur af hótelrekstri. Ekki laust við að hótelandrúmsloftið smitist inn á barinn sem gefur þessu alþjóðlega stemningu. Aðsóknin er þokkaleg í dag. Þetta er miklu betra en Kaffisetrið (sem er að flytjast þangað sem Kaffi Vín var áður), svartleðurklædd sæti, þráðlaus nettenging og innstungur.

Talandi um kaffihús. Súfistaangistin heltók marga upp úr áramótum en í febrúar opnaði Te og kaffi síðan stórfína kaffistofu í Mál og menningu, að sumu leyti betri en Súfistann en ekki að öllu leyti; Te og kaffi maturinn er t.d. óttalega karakterlaus og verksmiðjulegur. En Súfistinn verður opnaður í Iðuhúsinu fljótlega þannig að allt fer þetta eins og best verður á kosið.

Erla sótti Kjartan á Café Roma áðan. Áður hafði ég hlustað á dapurlegt samtal undirverktaka við undirundirverktaka sem fjallaði um vangoldin laun sem áður voru e.t.v. ofgoldin, eða svo sagði umræddur og fjarstaddur yfirverktaki. Þetta voru óskaplega niðurdrepandi samræður, angist og pirringur fyllti loftið, en samt gat ég ekki stillt mig um að nema hvert einasta orð. Undirverktakinn virtist hafa hreppt sitt en ekkert var eftir handa undirundirverktakanum og Pólverjunum fjarstöddum sem vinna undir honum.

Hér á nýja barnum er eigandinn að tala um húseignir sínar í miðbænum og mismunandi góða leigjendur. Sumir þeirra eru Pólverjar og Litháar.

Verður nýja fjölmenningarísland það sama með haustinu þegar kreppan á að fara að bíta okkur virkilega fast?

Hvað um það þá var erlendur maður, líklega Portúgali, að mæta hér á fyrstu vaktina sína. Hann og eigandinn kynna sig hvor fyrir öðrum og sá útlendi segir: "My name is Santiago." Síðan klæðir hann sig í svartan bol, sem er alveg eins og sá sem stelpan er í, sem afgreiddi mig rétt áðan. Og nú sé ég hvað staðurinn heitir, það er hvít áletrun framan á bolunum: "Studio 29." - Hvers vegna? Varla er það húsnúmerið.

Stelpan er að leiðbeina þeim nýja. "This is espresso", segir hún og byrjar að laga í bolla, flóa mjólk e.t.c.

Ég er búinn að reyna að enda þessa færslu ansi oft. Hún minnir mig á langdreginn (en skemmtilegan) endi á lagi með hinum frábæra jazzbassagítarleikara Stanley Clarke. Það var á vinýlplötu sem ég átti upp úr 1980 og er löngu komin á haugana og þaðan inn í einhverja hringrás sem ég kann ekki skil á.

Ende.