1992

Ég fékk viðtal uppi í Háskóla í dag. Þar tóku yndislegar konur á móti mér og útskýrðu fyrir mér hvað gera þyrfti til að ég gæti gerst háskólastúdent á gamals aldri. Planið er að klára heimspekina og taka síðan þýsku sem aukafag. Ef ég fengi að hefja nám á næsta vormisseri myndi ég væntanlega vera kominn með BA-próf vorið 2010. Það kallar þó á miklu minni launavinnu og erfitt er að sjá hvað yrði um skriftirnar á meðan.

Og svo væri kennslufræðin eftir.

Engu að síður er þetta líklegt. Stundum vill maður bara gera sumt. Skrifa bók. Fara í háskóla. Giftast stúlku frá Vopnafirði. Og maður gerir það.

Hvað um það. Ég fékk útprentun af 50 einingunum mínum frá því forðum. Þær voru jafnar og nokkuð góðar. Auk þess var normaldreifing á útskriftinni og þá kom í ljós að ég hafði orðið efstur í hópnum í einhverju námskeiði sem kallaðist þekkingarfræði. Ætli við höfum þá lesið Faidon? Ég man ekkert eftir þessu. Minnislaus dúx í þekkingarfræði.

Þetta var sérkennileg upplifun.

Þegar ég var að raða í uppþvottavélina í kvöld missti ég eldgamlan disk í gólfið og hann brotnaði. Erla spurði innan úr stofu hvað ég hefði verið að brjóta. Ég sagði: "Æi einn af gulu diskunum sem pabbi gaf okkur og konan hans þá. Hvað hét hún eiginlega? Ég er búinn að steingleyma því. " - Erla: "Fransiska".

Og það var einmitt á þessum árum, háskólaárunum sem ég kláraði aldrei. Pabbi bjó með einhverri Fransisku á Grettisgötu.

Þegar ég var að labba burtu mætti ég Óla Sindra strompreykjandi í rokinu. Þá þyrmdi yfir mig. Drottinn minn dýri. Ætla ég að deila kjörum og vinnusvæði með þessum manni sem gæti verið barnabarn mitt? Vonandi er hann hvorki í heimspeki né þýsku.