Skrýtinn dagur en rökréttur

Ég skilgreini mig hvorki í atvinnuleit né sem atvinnulausan þó að ég sé ekki í föstu starfi. Ég er rithöfundur. Lausamaður. Námsmaður. Hitt og þetta. Engu að síður var ég í viðtali í morgun, þ.e. ég falaðist eftir mjög áhugaverðu, föstu og ekki of tímafreku verkefni. Ég var langt því frá einn um hituna en engu að síður var viðkomandi nánast búinn að ákveða að ráða mig áður en ég mætti á staðinn. Kannski óvenjulegt en í raun fullkomlega rökrétt miðað við tilefnið og allt samhengið. Mér líkar svona "no-bullshit"-afstaða. Sérstaklega þegar hún hentar mér.

Mamma keyrði mig á staðinn. Þegar ég kom út aftur af hinum velheppnaða fundi kom í ljós að það var sprungið á öðru framdekkinu hjá mömmu. Það þótti mér afskaplega sanngjörn niðurstaða af samanlögðu örlagaspili morgunsins. Guð gefur og guð tekur. Ég splæsti því með glöðu geði í leigubíl til baka og tók nótu fyrir enda bílferðin augljóslega kostnaður vegna starfsemi minnar. Alli bróðir sá svo um að græja bílinn hennar mömmu stuttu síðar.

Íslenska var búin að hafa samband fyrr um morguninn og ég leysti þar af í eftirmiðdaginn. Las yfir tvær auglýsingar, einn bækling og einn flyer. Skrifaði eina útvarpsauglýsingu. Ég sat í gamla sætinu mínu og notaðist við gömlu fartölvuna mína sem Íslenska gaf mér við brottförina í lok janúar. Þegar ég prófaði að ýta á print kom í ljós að tölvan var enn tengd við prentarann hennar Guðrúnar verkefnastjóra alveg eins og síðast.

Fólki þótti skrýtið og gaman að fá mig aftur. Mér líkaði þetta vel en myndi ekki kæra mig um að fara í gamla starfið aftur. Ekki nema einn og einn dag kannski.

En nú er komið kvöld og tími til að reyna að skrifa. Eins og maður. Eins og rithöfundur. (Þeir skrifa einmitt oft svona stuttar málgreinar með endurtekningum).