Við tjölduðum á Þingvöllum í gærkvöld og dvöldumst þar til kl. 15 í dag. Mér þykja tjaldútilegur vera þvílíkur leiðindaviðbjóður að ég get varla lýst því og var mér þetta sannkölluð þolraun, sérstaklega þegar við vorum að paufast við að koma upp helv... tjaldinu í myrkri og hálfgerðu roki í gærkvöld. Ég svaf hins vegar vel í tjaldinu í nótt. Og núna er þetta búið. Ég er kominn niður í vinnu, er einn hér og get glímt við skáldsöguna fram á nótt, þar að auki með fullsátta eiginkonu heima og m.a.s. ansi heitan kveðjukoss (miðað við 19 ára sambúð) enn volgan á vörunum. Salvör, dóttir Jóns Óskars, er í gistingu hjá Freyju, og var hún með okkur í útilegunni. Það una því allir glaðir við sitt í augnablikinu.

Á morgun er önnur generalprufa hjá okkur fyrir Reykjavíkurmaraþonið. Æfingar hafa verið nokkuð stífar og á föstudagskvöldið (áður en við lögðum af stað til Þingvalla) fór ég 7 km á tæpri 41 mínútu, án þess að pína mig.

Það er líklega hrokkið af mér 1 til 1 og hálft kíló núna í viðbót. Vigtin heima er að vísu ansi mikill garmur, en ég lét Erlu stíga á hana líka til samanburðar og hún var ekkert léttari en vanalega.
Ég steig nokkrum sinnum á hana og sýndi hún mig ýmist 105 og hálft eða 106. Ef ég enda undir 105 kílóum um næstu mánaðamót verð ég ansi glaður. 100 kg á áramótum væri síðan - nei, ekki týna sér í draumum. En áfram skal skokkað.

Og skrifað.