Enginn getur treyst á hina blóðheitu og ástríðfullu. Einn daginn ertu besti vinur þeirra og þér verður jafnvel um og ó yfir játningum þeirra um þig. En næsta dag vilja þeir varla heilsa þér, af því þeir eru uppteknir af öðru fólki og þeir eiga erfitt með að eiga bara í venjulegu og góðu kunningjasambandi, annaðhvort dýrka þeir fólk eða það er ekki til. Þú getur ekki verið bara vinur þeirra, annaðhvort eru besti vinur þeirra sem þeir geta ekki lifað án, eða þú ert ekki til.

Hinir blóðköldu og ástríðulausu eru frekar leiðinlegir. Þeir gæta tungu sinnar svo vel að þeir segja aldrei neitt skemmtilegt. Þeir kunna ekki að hrífast og sleppa sér aldrei í augnablikinu. Þeir tjá þér seint og illa ást sína eða væntumþykju. En þú getur alltaf treyst á þá. Það sem þeir segja er ekki háð duttlungum augnabliksins. Þegar hinir ástríðufullu eru fyrir löngu búnir að gleyma þér eru dauðyflin ennþá hjá þér og vilja spjalla um veðrið, garðvinnuna og verkfærageymsluna.

Hinir ástríðulausu tjá þér ást sína og vináttu í verki. Ást og vinátta hinna ástríðufullu er loftbóla sem springur.