Ég tók Frank Zappa æði í 5-7 ár. Litlu styttra var Clash tímabilið mitt þegar ég var ungur. Núna er það Who, ég hef látið undan þessari tilhneigingu minni og hlusta núna ekki á neitt annað en The Who. Núna er ég í sixties-kaflanum þeirra. Hljóðfæraleikurinn og soundið er auðvitað miklu lakara en síðar varð en allt fullt af þrælgóðum melódíum. Sumt af því elsta líkist Bítlunum á sama tímabili og jafnast jafnvel á við Bítlalögin, þó að eflaust séu Bítlarnir í heild merkilegri hljómsveit. Ég hef sérstakt yndi af þessum lögum: The Kids Are Alright (frábær bítlaleg melódía), I Can See For Miles, I´m Free, The Seeker, I´ve Been Away, In the City, I´m a Boy, Disguises, Whiskey Man - og svo eiga þeir æðislega cover-útgáfu af Supremes-laginu Heatwave, hráa og rokkaða.