Áratugum saman hafa heyrst réttmætar gagnrýnisraddir um óþolandi stöðlun kvenlegrar fegurðar. Nú eru uppi menn sem berjast fyrir staðlaðri karlmannsfegurð. Ötulasti baráttumaðurinn á þessu sviði, Gilzenegger, svaraði nýlega neikvæðri gagnrýni á bók sína í Lesbók Morgunblaðsins með því að gera lítið úr útliti ritdómarans. Það sýnir best hvað þessi stöðlunarlína er þröngsýn þegar bráðmyndarlegur maður á borð við Hávar Sigurjónsson er dreginn í efa sem gagnrýnandi vegna útlits síns. Hinn fagri karlmaður telst því væntanlega samkvæmt þessu í öllum tilfellum vera innan við fertugt, með vöðvastælan líkama alsettan fegurðarkremum og olíum og strípur í hári. Eitthvað svoleiðis. Ég held að konur séu almennt hins vegar ekki svo heimskar að þær gleypi við þessum boðskap þó að karlmenn í stórum hópum hafi í gegnum tíðina hallað sér að staðalímyndinni um kvenlega fegurð, a.m.k. í dagdraumum sínum.
Vel gefin kona sagði t.d. við mig um daginn að þó að Eyvindur Karlsson (sem nýlega lenti í ritdeilu við kallagengið) væri eflaust ekki draumaprinsinn hennar myndi hún a.m.k. miklu frekar vilja sofa með honum en títtnefndum Gilzenegger.

Fyrir utan þann stóran hluta karlmanna sem mun ávallt kæra sig kollóttan um hvort hann telst ljótur eða fallegur.