Ég kláraði söguna We Don´t Live Here Anymore eftir Andre Dubus í hádeginu. Hún er 90 blaðsíður og fjallar um tvenn hjón sem verða skotin hvert í öðru eftir gagnkynhneigðum línum. Sagan er frá 8. áratugnum og mér finnst einhvern veginn að bandarísk verk frá þessum tíma endurspegli meiri lausung í hjónabandinu en nú tíðkast. Maður sér þetta sérstaklega í sögum eftir Annie Beattie þar sem allt fjölskyldumynstur hefur riðlast. Þó að framhjáhald sé eflaust jafnmikið eða meira núna þá trúir fólk meira á hjónabandið og hefðbundið fjölskyldumynstur í orði kveðnu en það virðist hafa gert upp úr 1970.

Ég drakk kaffi uppi á Hlemmi og fór á salatbarinn í 11-11. Ég er með síðustu peningana mína í vasanum, eins og fátæk skólastelpa, og bíð eftir mánaðamótunum sem koma eftir 8 daga.

Ég borðaði morgunmatinn kl. 7.30 í morgun svo ég er í góðum málum þar. Ég verð frameftir við skriftir í kvöld en ég er enn að bræða með mér hvort ég á að hjóla í sundlaugina í dagslok og taka 900 metrana. Ég ætlaði að hvíla í dag en þetta er freistandi.