Ég vaknaði klukkan fjögur í nótt og úðaði í mig eins og fífl einni og hálfri skál af dísætu og baneitruðu múslí. Nokkur hundruð grömm af kolvetnum þar og ljóst að undirvitundin hefur ekki þolað velgengni helgarinnar. Ég brást við þessu með því að borða ekkert fyrr en um hádegi, en þá var ofnbakaður fiskur. Síðdegis fékk ég mér ávexti og í kvöldmatinn hrærði mér síðan fjögur egg á meðan liðið át pizzu í Gígaviku Dómínós. Þetta ætti því að sleppa. Ég þarf að passa mig rosalega á nóttunni, því ég get vaknað upp sem gamla átvaglið, spurning um að tala við sjálfan sig fyrir svefninn.

Ég hjólaði í Neslaugina fyrir kvöldmat og synti 800 metra sem er ekki mikið en ég finn að bringusvamlið er gott fyrir handleggina. Ef ég nenni ekki að lyfta þá verð ég að synda. Svo ætla ég að skokka aftur á morgun, líklega 7 kílómetra. Síðan er ég alltaf á hjólinu og er búinn að þeytast fram og aftur á því í dag: vinna, Melaskóli, vinna aftur, Hlemmur, vinna, Seltjarnarnes, heim, vinna. Það munar um það.

Þannig að ég er algjörlega óþolandi og mér líður frábærlega. En ég verð að vaka yfir græðgispúkanum sem getur eyðilagt allt.

Ef það verður hálka, kuldi og snjór í vetur enda ég á því að skrá mig á einhverja stöðina og fá leiðsögn í að lyfta lóðum. Skokka síðan á hlaupabrautum. - Hreyfifíknin er vakin og það verður ekki aftur snúið.