Hádegismynd

Ég sit á Kaffitári og horfi út um gluggann. Við blasir glugginn á Sólon. Á veggnum fyrir innan er líflegt málverk, ég sé ekki betur en þar séu hús og gluggar, en málverkið er ekki nógu greinilegt úr þessari fjarlægð. En í glugganum á Sólon stendur:

Vilhelm Anton Jónsson

"Borg í samfélagi mannanna"

12. apríl - 9. maí

Og þá verður mér hugsað til þess að fyrir 20 árum eða svo hefði ég verið búinn að skoða þessa sýningu. Núna er það bara fyrir tilviljun að ég tek eftir henni. En þá var ekki komið neitt internet og ég átti engin börn og ég var ekki að vinna svona mikið.

Nú spyr ég mig: Nenni ég yfir götuna til að skoða sýninguna eða þykist ég ætla að nota restina af hádegishlénu til að skrifa eitthvað?

Nei, ég kem líklega bara við á Sólon einhvern tíma fyrir 9. maí.

Maðurinn í sögunni minni er að öskra á konuna sína inni í hjónaherbergi. Hann ætti að taka mig til fyrirmyndar - ég geri ekki svoleiðis. Núna slær hún hann utan undir. Er það einum of dramatískt? Eða er kannski kominn tími til að ég verði dramatískari í mínum sögum?