Ekki arða af frumleika

Er búinn að horfa á hálfan þátt af Mannaveiðum í endursýningu. Tilgerð og leiðindi eru ein lýsingin á því sem fyrir augu ber. Klisjusúpa er önnur. Þyngsli og vandræðagangur. Skyldi leikararjómanum aldrei hafa liðið illa í þessum dæmalaust ófrumlega og upptuggna lögguleik?

Reyfaraæðið - mun þeim yfirþyrmandi leiðindum aldrei linna eða verður þetta bara alltaf meira og meira ? Leggur fyrst undir sig bókmenntaheiminn og verður síðan vaxtarbroddurinn loksins þegar leikin sjónvarpsþáttagerð hefst hér á landi fyrir alvöru.

Og eitt í viðbót. Eiga svona þættir ekki að vera spennandi?