Bækur

Ég er meiri bókmenntaáhugamaður en gengur og gerist en tvennt hefur flest fólk sem jafnvel telst ekki til bókmenntaáhugafólks fram yfir mig: það hefur lesið fleiri íslenskar glæpasögur en ég og það hefur lesið Óbærilegan léttleika tilverunnar eftir Milan Kundera. Nú skyndilega, á miðjum aldri, þegar mesta Kundera-æðið er hér í rénum, þá er ég að verða forfallinn Kundera-aðdáandi. Ég setti það fyrir mig áður hvernig hann blandaði saman heimspekilegum hugleiðingum og sviðsmyndum. Þetta pirraði mig og féll einstaklega illa að mínum ritstíl. Þá var betra að lesa Kjell Askildsen og Raymond Carver sem voru allir í hinu ósagða. Sögðu í rauninni ekki neitt, bara sýndu. Svo sá ég að einkunnarorð síðasta smásagnasafns Carvers voru snilldarleg tilvitnun í Milan Kundera. Þennan mikla meistara sem ég er að byrja að dá núna. Sú tilvitnun breytti þó engu á sínum tíma. Bækur koma til manns, hægt og sígandi.

Reynar var ég alltaf hrifinn af Óljósum mörkum en Brandarinn sem ég las fyrir nokkrum mánuðum gerði útslagið. Milan Kundera er fjársjóður og við erum svo stálheppin að Friðrik Rafnsson er búinn að þýða allar bækurnar hans. Það er rausnarlegt og lofsvert framlag til íslenskra bókmennta.

Bókin sem mig langar til að lesa núna (fyrir utan allar Kundera-bækurnar sem ég á ólesnar, ég er núna staddur í smásagnasafninu hans, Hlálegar ástir) er Veröld sem var eftir Stefan Zweig. Ég sæki hana á bókasafnið fljótlega. Áhuga á henni á ég að þakka Kiljunni hans Egils Helgasonar og einum viðmælanda hans, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.