Með gjallarhornið á Café Roma

Ókei, þið vitið nokkurn veginn hvernig þetta gengur fyrir sig á laugardögum.

Reyndar byrjaði þetta með körfubolta með Kjartani. Við notumst við körfu sem fest er á bílskúr nágrannans. Fimm ára stelpa í kjól fylgdist með okkur og afþakkaði fyrst að vera með. En eftir að hafa horft á okkur um stund kom í hana fiðringur og hún þáði að fá að skjóta í körfuna. Þegar henni loks tókst að koma boltanum í körfuna var gaman hjá okkur öllum - ein af þessum pínulitlu töfrastundum í tilverunni.

Í skokkinu á eftir mætti ég tveimur konum á aldur við mig sem voru að tala um sparnaðarleiðir. "Hvaða vextir eru aftur á peningabréfum?" spurði önnur. Ég gat ekki annað en velt fyrir mér hvort þetta væri tímanna tákn, mómentið þegar þjóðin snýr við blaðinu, úr eyðslu í sparnað.

Erla var á skíðum og Freyja farin í sund með einhverri annarri stífmálaðri stelpu. Málningin lekur af þeim í lauginni og svo þurfa þær að mála sig aftur, kannski í hálftíma, áður en labbað er um hverfið.

En Kjartan var heima með vini sínum. Ég rak þá úr tölvunni og sagði þeim að fara út að leika sér. Þá sagði vinurinn: "Stop whining." Mig rak í rogastans því þetta er einn af þeim mörgu frösum sem ég bauna á fólk dagsdaglega. "Hef ég einhvern tíma sagt þetta við þig?" spurði ég strákinn. Svo var ekki. Kjartan hafði gert það. Frasarnir mínir rata til hans og frá honum til vinanna.

Síðan var ætlunin að leggja af stað á hjólinu upp á Hlemm, á Café Roma, Rauðarárstíg, tæknilega á Laugavegi, en þá var hringt úr vinnunni og ég varð að leysa eitt verkefni í símanum í rúman hálftíma. Í gærkvöld þurfti ég að taka heim með mér aukaverkefni úr vinnunni og kláraði það í nótt. Það er búið að vera mikið að gera hjá mér undanfarið en auðvitað kann það að breytast, auk þess sem ég er ekki endilega mælikvarðinn á verkefnaflæðið í vinnunni, tilviljanir geta ráðið því hvort mikið er að gera hjá mér eða ekki. En þetta er engu að síður dálítið skrýtin staða í krepputalinu öllu.

Punkturinn sem ég vil síðan skilja eftir hér núna er nokkuð sem hefur verið rætt töluvert annars staðar. Má nefna nýjustu greinina á andriki.is og umræður í kommentakerfinu hjá Agli Helga fyrir stuttu. En það er sú fyrirætlan að íslenska ríkið taki erlend lán til að koma bönkunum til hjálpar. Andríki þykir þetta ótækt - að íslenskir skattgreiðendur séu að taka stór og afar óhagstæð lán til bjarga þessum risafyrirtækjum frá vanda sem þau að miklu leyti bera sök á sjálf. Aðrir segja: Þessi stuðningur þarf að vera skilyrtur með eignarhlutum - þannig að útkoman er þjóðnýting að hluta. Gallinn er sá að tilhugsunin um ríkisbanka vekur ekki endilega upp góðar minningar. Fólk vill að bankakerfið sé í einkaeign en það vill kannski líka að stærð bankanna sé ekki alveg út úr korti við stærð þessa hagkerfis. Hvað á þjóðin að gera? Við sitjum uppi með þessa banka þó að við eigum þá ekki, hrun þeirra hefði geigvænlegar afleiðingar fyrir hag okkar allra. En það er óþolandi staða að þurfa að blæða fyrir mistök þeirra.

Einhver getur líka sagt: Ríkið getur alveg lánað bönkunum og bankarnir borga til baka í ríkiskassann. En hér er um að ræða upphæðir sem meirihluti fólks getur engan veginn gert sér í hugarlund. Og hversu hagstæð eða óhagstæð yrðu þau lánakjör? Þjóðfélagið allt hlýtur að tapa á þessum gerningi en hugsanlega er hann óhjákvæmilegur. Það er óþolandi.


Góða helgi.