Í hádeginu las ég smásögu eftir William Trevor frá 8. áratugnum um lauslæti skrifstofufólks, gifta menn á mínum aldri sem leggjast á ungar og saklausar skrifstofustelpur, ljúga að þeim og konunum sínum, fleka þær fyrrnefndu. Ég varð dapur af lestrinum og fylltist söknuði til konunnar. Ekki það að ég sé einhver engill og hugsi ekki syndsamlegar hugsanir en svona var nú tilfinningalífið áðan. Konan var hins vegar upptekin þegar ég náði í hana svo ég verð að úthella ástarjátningum mínum síðar í dag, ef allt verður ekki kólnað þá.

Ég hef verið að skokka undanfarið ásamt eiginmanni frænku Erlu og Erlu sjálfri. Stefnan hjá okkur öllum er sett á hálfmaraþon sumarið 2005. Ég hef að mestu hlíft lesendum þessarar síðu við offituvandamáli mínu en staðreyndin er sú að ég er allt of þungur til að eiga að geta skokkað greitt langar vegalengdir. Mesta furða er hins vegar hvað þetta gengur vel, ég virðist búa að gömlu sprikli frá léttari árum. Í gærkvöld fór ég 10 kílómetra og var mestallan tímann töluvert á undan hinum tveimur þó að eiginmaður frænkunnar hafi pínt sig fram úr mér í lokin enda yngri og miklu léttari. Ég var hins vegar í óheppilegum stuttbuxum í gærkvöld og hægri nárinn ná mér logar ennþá allur eftir núningssár sem líkist helst bruna eftir gervigras. Á hlaupunum var sársaukinn bara notalegur og mig grunaði ekki hvað þetta var orðið skelfilegt. Einhver masókismi fer af staði í manni eftir sirka 5 kílómetra.

Í vetur skipti ég um peru í skrifborðslampa í vinnunni. Um daginn virtist peran farin aftur. Vinnufélagi minn sagði að þetta gæti ekki staðist, svona perur ættu að endast í mörg ár. Þá kom í ljós að lampinn var einfaldlega farinn úr sambandi, borðið þrýstir klónni úr innstungunni. Væntanlega hefur þetta líka verið raunin fyrr á árinu. - Er hægt að skrifa um eitthvað fáfengilegra en þetta? Væri samt gott atriði í sögu, það eru einmitt svona atriði sem setja kjöt á beinin.