Og maturinn ...

Ég gleymdi algjörlega einni greininni sem ég stautaði mig í gegnum í blaðlestrarferðinni/skemmtigarðsferðinni/handboltaferðinni/innkaupaferðinni/ahliða fjölskyldu Þýskalandsferðinni - í mínu stöðuga þýskunámi. Hún fjallaði um hækkandi matarverð í heiminum og fyrirsjáanlegan matarskort. Ég held ég hafi lesið hana í helgarútgáfu Die Zeit, en þar voru merkilegt nokk engar íþróttasíður. Almenningur víða um Asíu og Afríku hefur nú ekki lengur efni á matvöru sem hann gat leyft sér áður og sífellt erfiðara reynist að næra fjölskylduna á fábrotnum mat á borð við hrísgrjón og korn. Þetta ástand mun tæpast leiða til hungursneyðar á Vesturlöndum en er þegar farið að leiða til hækkandi matarverðs. Bráðum verður hátt matarverð ekki einskorðað við Ísland og það skyldi þó aldrei vera að á næstu árum yrði þörf á meiri matvælaframleiðslu hér innanlands? Það hljómar mjög öfugsnúið - en ef þessi þróun heldur áfram gæti orðið að fjölga sauðfjárbændum og kúabændum á Íslandi í framtíðinni. Þá förum við að lifa á kjöti, fiski, mjólkurvörum og gróðurhúsaframleiddu grænmeti, en pizzurnar verða of dýrar vegna heimsmarkaðsverðs á hveiti. Og það sama mun gilda um sykurinn. Þetta gæti smám saman útrýmt offitu á Íslandi.

Á ég að þurrka þessa þvælu út? Eða var þetta þvæla? Hvað getur sívaxandi kornskortur, hrísgrjóna-, sykur og maísskortur í heiminum leitt af sér í raun og veru, annað en hungursneyð í þróunarlöndunum?

Samkvæmt álitsgjöfum umræddrar greinar er vaxandi framboð helsta ástæða þessa vandamáls, þ.e. fjölmennari betur megandi stéttir í Asíu hafa á síðari árum geta leyft sér sífellt meiri og dýrari mat.

Maddi skrifaði langa færslu um þetta á dögunum. Ég hafði ekki tíma til að lesa hana þá.
http://marinogn.blog.is/blog/marinogn/entry/499419/