Úrdráttur

Fór með mömmu, Erlu og Kjartani í gönguferð um Laugarnesið í dag. Þegar við komum að landareign Hrafns Gunnlaugssonar varð Kjartani starsýnt á herlegheitin og sagði: Þetta er ekki eins og íslenskt heimili.

Fórnir meistarans

Í kvöld sýnir RÚV gamanmyndina Down and Out in Beverly Hills. Sumarið 1987 eða 88 sá ég þessa mynd í Vopnafjarðarbíói með Erlu. Þar var samnýttur leikfimi- og bíósalur í Félagsheimilinu þannig að körfuboltakörfur og -spjöld héngu á veggjunum. Það þótti mér ákaflega draumkennt. Myndin var rosalega skemmtileg. Freyja er akkúrat komin á þann aldur að geta hlegið að svona myndum og í kvöld gistir hláturmild vinkona hjá henni, Angie; Erla horfir með og líka Kjartan. Ég vildi gjarnan vera hjá þeim. - En ég er staddur í vinnunni, aleinn. Skrapp á Súfistann áðan til að hrista af mér daginn en ég var ekki búinn að vinna fyrr en um 8-leytið. Var að koma þaðan. Ég er gríðarlega vel sofinn og ef ég ætla að skrifa eitthvað af ráði sit ég hér fram á nótt. Það er dálítið dapurlegt að geta ekki notið hamingjunnar af því maður er upptekinn af því að skrifa um óhamingjuna. Það væri nefnilega óskaplega gaman að vera heima í kvöld með Erlu og krökkunum. En þess í stað vakna ég þar ánægður í fyrramálið eftir vel heppnaðar skriftir í kvöld.

Hefur einhver komið til Wiesbaden?

Mér tókst ekki að sofna upp úr miðnætti og fór því fram til að fá mér hnetur og kíkja í Blaðið sem ég hafði ekki lesið fyrr um daginn. Blaðið er ekkert allt of skemmtileg lesning (nema helst það sem Kolbrún Bergþórs birtir) en vekur alltaf upp vangaveltur um fjölmiðlalandslagið. Til skamms tíma gátu bara þrifist tvö dagblöð á Íslandi. Núna eru þau fjögur, þar af tvö þeirra ókeypis. Hvernig má þetta vera? Sumir segja að Baugsmenn eigi lítt arðbæra fjölmiðla til að geta stjórnað umræðunni um sig. En varla reka menn sjónvarpsstöð á borð við Sirkus til að stjórna þjóðfélagsumræðu. Eða Sýn og Bíórásina. - Þetta virðist að hluta til vera bardagi um auglýsingapláss. Grundvöllur að stofnun Blaðsins virðist hafa verið óánægja margra fyrirtækja með að þurfa að auglýsa í Fréttablaðinu. Menn vildu fá annað blað til að auglýsa vörur sínar. - Skjár 1 hefur held ég aldrei komist nálægt því að bera sig en er nú í faðmi Landssímans sem heldur honum uppi. Samkeppni símafyrirtækja virðist knýja sjónvarpsrekstur áfram og halda honum blómlegum. Auglýsingapláss fyrir stórar viðskiptasamsteypur er hvati að ókeypis dagblöðum. Og samt virðist Mogginn ætla að lifa þetta af.

Miðað við fyrri tíð er mér samt ómögulegt að skilja hvernig þessi rekstur getur borið sig.

Ég ætti að vera að fæla frá mér lesendur með sífelldum endurtekningum en svo virðist ekki vera. Ég held því bara áfram í sama stíl: Ég skokkaði tæpa 7 kílómetra í gær og fann fyrir töluverðri þreytu í útlimum eftir það enda búinn að stunda æfingar fjóra daga í röð. Sundið er að vísu bara hálft skokk, bara 20-25 mínútna æfing, en engu að síður, dag eftir dag er þetta mikið. Sundferðunum hafa auk þess fylgt töluverðar hjólreiðar.

Við Erla skruppum á Súfistann um kvöldið. Ég sá ekki betur en erlenda bókaúrvalið í kjallaranum væri eitthvað farið að glæðast aftur. Þarna var mikið af Joyce Carol Oates og nýja Dubus-bókin, We Don´t Live Here Anymore. Ég væri til í að þýða hana fyrir 300 þús. kall. En það myndi enginn kaupa hana. Myndin verður ekki einu sinni sýnd hérna enda engar tæknibrellur í henni og Bridget Jones uppfyllir rómantísku þörfina. Þetta eru hins vegar mjög spennandi og raunsannar sögur um ást og kynlíf.

Framundan er átak í sögunni. Spái verulegum afköstum í kvöld og nótt.

Aftur ný tilvitnun

Svona endaði ég kaflann í gærkvöld. Ég er hrifinn af sáraeinföldum setningum sem vekja eftirvæntingu.

Ég er í skemmtilegu verkefni í vinnunni sem krefst þess að ég grauti í gömlum ættjarðarljóðum. Ég er illa lesinn í þjóðskáldunum en í kvæðum þeirra má finna almælt orðatiltæki sem upphaflega voru ljóðatilvitnanir.

Í kvöld skrepp ég á barinn með Erlu. Við gerum þetta annað slagið og rifjum upp gamla daga.

Ég ætla að skokka í bölvuðu norðanrokinu á eftir. Á morgun kemur líklega hvíldin margboðaða.

Bókhald

Miðvikudagskvöldið 24. ágúst:
Sund: 800 metrar
Skriftir: 660 orð

Ég skrifaði m.a.:
Allt snerist um sjálfstraust. Ef hann tryði því sjálfur að tímaritið hans væri frábært þá myndu aðrir trúa því líka. Ef hann tryði því sjálfur að hann væri kynþokkafullt mikilmenni sem ritstýrði merkilegasta tímariti í heimi þá myndu aðrir trúa því líka, þar á meðal Valgerður. En hann trúði því ekki sjálfur vegna þess að það var ekki satt. Það var ekki satt vegna þess að hann trúði því ekki sjálfur.

Fimmtudaginn 25. ágúst skokka ég. Segjum 6,8 km

Ég skrifa næst á föstudagskvöldið.

Komin ný tilvitnum. Svo sem ekki margt um hana að segja nema kannski það að lífið getur verið einmanalegt, sérstaklega þegar maður er innan um annað fólk.

http://www.blog.central.is/amen?page=comments&id=841951 Hann segist vera hættur. Hvað segið þið um það?

http://www.visir.is/?PageID=495&NewsID=52003 Hér er að finna frámunalega heimskulega og illkvittna grein. Er þetta bara fljótfærni eins blaðamanns eða dæmi um e-k nútímaskoðun að ekkert sé ógeðslegra en náttúra miðaldra karlmanns? Er blaðamaðurinn að sleikja upp feminista eða einhver tepruviðhorf? Hvað gengur honum til?

Ég kláraði söguna We Don´t Live Here Anymore eftir Andre Dubus í hádeginu. Hún er 90 blaðsíður og fjallar um tvenn hjón sem verða skotin hvert í öðru eftir gagnkynhneigðum línum. Sagan er frá 8. áratugnum og mér finnst einhvern veginn að bandarísk verk frá þessum tíma endurspegli meiri lausung í hjónabandinu en nú tíðkast. Maður sér þetta sérstaklega í sögum eftir Annie Beattie þar sem allt fjölskyldumynstur hefur riðlast. Þó að framhjáhald sé eflaust jafnmikið eða meira núna þá trúir fólk meira á hjónabandið og hefðbundið fjölskyldumynstur í orði kveðnu en það virðist hafa gert upp úr 1970.

Ég drakk kaffi uppi á Hlemmi og fór á salatbarinn í 11-11. Ég er með síðustu peningana mína í vasanum, eins og fátæk skólastelpa, og bíð eftir mánaðamótunum sem koma eftir 8 daga.

Ég borðaði morgunmatinn kl. 7.30 í morgun svo ég er í góðum málum þar. Ég verð frameftir við skriftir í kvöld en ég er enn að bræða með mér hvort ég á að hjóla í sundlaugina í dagslok og taka 900 metrana. Ég ætlaði að hvíla í dag en þetta er freistandi.

Andstyggð er norðanáttin (en ekki Hermann Stefánsson), kaldur íshafsblástur í fangið. Í norðanátt er dálítið eins og maður búi í Alaska eða á Grænlandi (þrátt fyrir snjóleysið). Einu sinni var mér alveg sama um veður, á þeim tíma hefði ég kafnað á Krít. Þetta eru ellimerki.

Líf í tölum

Mér finnst gott að nálgast tilveruna í tölum núna. Í gær skrifaði ég 500 orð og synti 800 metra.
Í dag skrifa ég 0 orð og skokka 7 km. Á morgun ætla ég að skrifa 1000 orð og hvorki synda né skokka. Á fimmtudaginn ætla ég að synda 900 metra og skrifa 300 orð. Á föstudaginn skokka ég 7 km og skrifa 500 orð.

http://music.aol.com/artist/main.adp?tab=songvid&artistid=5822&albumid=0 The Who flottir á Live-Aid.

Ég vaknaði klukkan 3 í nótt og borðaði sykurlaust skyr. Í morgun var ég 105 1/2 kg. Hvað á ég að gera? Segja við sjálfan mig að ég borði morgunmatinn snemma?

Nei, geri samkomulag við bloggsíðuna. Í fyrramálið borða ég engan morgunmat fyrir kl. hálfsjö.

http://tjonbarl.blogspot.com/ Nýtt gáfumannablogg í ætt við Hermann Stefánsson. Topppenni.

Kvikmyndin We Don´t Live Here Anymore hefur ekki verið sýnd hér ennþá. Hún var gerð í fyrra og er byggð á þremur nóvellum eftir Andre Dubus. Myndin In The Bedroom, sem er að ég held frá 2002, er byggð á smásögu eftir Dubus. Sonur hans, Andre Dubus III, skrifaði hins vegar House of Sand and Fog, sem samnefnd kvikmynd var gerð eftir. - Dubus lést fyrir nokkrum árum en hann skrifaði gríðarlega mikið um hjónaband, framhjáhald og samvikusbit kaþólikka í nútímanum. Skrifaði raunsæisstíl í anda Carvers og fleiri. Verk hans eru ýmist smásögur eða stuttar skáldsögur.

Ungur bókmenntamaður hringdi í mig í dag og var að reyna að hafa upp á rithöfundi sem ég þekki. Ég reyndi að greiða götu hans en hafði bara netfang á hraðbergi, ekki GSM-númer. Ungi maðurinn sagði: "Ég er ekki vanur að vera þéraður." Ég svaraði: "Það er þá kominn tími til þess."

Ég held að það hafi verið orð að sönnu.

Ég vaknaði klukkan fjögur í nótt og úðaði í mig eins og fífl einni og hálfri skál af dísætu og baneitruðu múslí. Nokkur hundruð grömm af kolvetnum þar og ljóst að undirvitundin hefur ekki þolað velgengni helgarinnar. Ég brást við þessu með því að borða ekkert fyrr en um hádegi, en þá var ofnbakaður fiskur. Síðdegis fékk ég mér ávexti og í kvöldmatinn hrærði mér síðan fjögur egg á meðan liðið át pizzu í Gígaviku Dómínós. Þetta ætti því að sleppa. Ég þarf að passa mig rosalega á nóttunni, því ég get vaknað upp sem gamla átvaglið, spurning um að tala við sjálfan sig fyrir svefninn.

Ég hjólaði í Neslaugina fyrir kvöldmat og synti 800 metra sem er ekki mikið en ég finn að bringusvamlið er gott fyrir handleggina. Ef ég nenni ekki að lyfta þá verð ég að synda. Svo ætla ég að skokka aftur á morgun, líklega 7 kílómetra. Síðan er ég alltaf á hjólinu og er búinn að þeytast fram og aftur á því í dag: vinna, Melaskóli, vinna aftur, Hlemmur, vinna, Seltjarnarnes, heim, vinna. Það munar um það.

Þannig að ég er algjörlega óþolandi og mér líður frábærlega. En ég verð að vaka yfir græðgispúkanum sem getur eyðilagt allt.

Ef það verður hálka, kuldi og snjór í vetur enda ég á því að skrá mig á einhverja stöðina og fá leiðsögn í að lyfta lóðum. Skokka síðan á hlaupabrautum. - Hreyfifíknin er vakin og það verður ekki aftur snúið.

Hvaða kvikmynd er það sem byrjar á bílaþvottastöð? Myndavélin er inni í bílnum og maður veit ekki alveg hvað er að gerast, sér bara vatnsstrauminn á rúðunum. Svo ekur bíllinn undan burstunum og heldur út í kvikmyndina. Rosalega langt síðan ég sá þessa mynd.

Þegar ég reiddi hjólið mitt áðan, í björtu veðri, upp stíginn í garðinum að Laufásvegi 49, garði sem eftir nokkrar vikur verður í eldrauðum haustlitum, skildi ég mætavel hvað Hallgrímur Helga á við þegar hann skrifar um fegurð 101 í samanburði við sálarleysi og ljótleika annarra hverfa í Reykjavík. Og vissi það allt saman fyrir ...

Það er heillandi að fylgjast með fólki að fóta sig í lífinu. Að prófa mataruppskriftir og vesenast í bönkum. Og allt blessast þetta einhvern veginn og blessuð ástföngnu krílin spjara sig og styrkjast í lífsbaráttunni.

Ég óttast það stundum að glata máltilfinningunni og verða lesblindur. Þá væri ég jafngóður dauður.

Það gladdi mig að sjá The Who á uppáhaldslista Egils Helgasonar. Það vantaði Frank Zappa.

Drengurinn er að byrja í skóla. Ég á aldrei eftir að spá í leikskóla framar. Lífið heldur áfram og gránar í vöngum.

Sigurgleði

Það er alltaf gaman að ná markmiðum sínum. Ég fór 1o kílómetrana á 58:55 og skildi rúmlega 50 hlaupara í mínum aldursflokki fyrir aftan mig. Um 150 voru hins vegar á undan. Erla varð ofarlega í sínum flokki, í 23. sæti af 120 konum á aldrinum 40-49, með glæsilegan tíma, 55:15.

Mig langar næstum út að hlaupa eftir þetta. Altént er ég fær í flestan sjó og ætla mér að vera á beinu brautinni í mataræði og hreyfingu í vetur. Þetta er lífsstíllinn sem mig dreymdi alltaf um en af einhverjum ástæðum hefur mér nánast aldrei tekist að tileinka mér hann fyrr en núna; oft hef ég náð góðum sprettum í hreyfingu en sjaldan ráðið við mataræðið fyrr en núna. Það er ekki freistandi tilhugsun að snúa til baka af þessari leið.

Enn eru úrslitin í Reykjavíkurmaraþoni ekki komin svo ég veit ekki hvorum megin við 60 mínúturnar ég endaði, en það var örugglega tæpt. Erla fór þetta líklega á 56-57 mínútum. Það rættist mjög úr veðri á meðan hlaupinu stóð og satt að segja fundum við okkur bæði nokkuð vel, sérstaklega Erla. ´

Allt í allt er ég afskaplega sáttur við sjálfan mig eftir hlaupið og sé fyrir mér haustmánuðina sem blöndu af skokki, sundi og hjólreiðum - kjúklingi, eggjum, ávöxtum, grænmeti, harðfiski og soðnum fiski. Ég verð kominn í hörkuform áður en langt um líður.

Ég er að lesa smásagnasafn eftir William Trevor og var að taka að láni á safninu þrjár nóvellur eftir Andre Dubus heitinn. Eina þeirra hafði ég lesið áður. Bókin heitir We Don´t Live Here Anymore. Hún hefur nýlega verið kvikmynduð, mikið hjónabandsdrama sem ég held að hafi verið frumsýnt í fyrra en ég veit ekki hvort myndin er komin hingað til lands, fylgist svo illa með bíóunum.

Einnig tók ég bókina Rigning í nóvember eftir Auði Ólafsdóttur.